wilk w porównaniu do psa

Wilk w sposób instynktowny dąży do zdobywania pożywienia dla siebie i swojego potomstwa. Zdarza się więc, że wilki nie mogąc znaleźć innego pożywienia, polują na niewłaściwie zabezpieczone lub w ogóle niezabezpieczone zwierzęta hodowlane. Takie zachowanie powoduje sytuacje konfliktowe nie tylko między hodowcami a wilkami, ale RT @HomoSilvestris: Krótki przewodnik jak odróżnić trop wilka od śladu zostawionego przez psa . Wilk vs Owczarek niemiecki. 1/6 https://t.co/39Qxa0uSyd Wydaje się to niczym takim strasznym kiedy patrzymy jak żyją bogacze. W końcu życie w takich ludzi kosztuje wiele, jednak Jordan nie przeznaczał tylko pieniędzy na życie w luksusie czy wystawne przyjęcia. O nie! Wilk z Wall Street wydawał pieniądze na narkotyki, alkohol, prostytutki. Wilk - odgłosy wilka w lesie - Wycie wilków do księżyca mp3Wilk jest zwierzęciem bardzo inteligentnym o dobrej pamięci, szybkiej orientacji kojarzenia wypadk Wilk szary (Canis lupus) gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych. Zamieszkuje równiny, lasy, tereny bagienne oraz góry w Europie, Azji oraz Ameryce Północnej. Stada wilków, zwane watahami, liczą do 20 osobników, zwykle jednak są znacznie mniej liczne, będąc grupą rodzinną składającą się z pary rodzicielskiej, młodych i Leute In Der Nähe Kennenlernen App. Kontekst Współcześnie wilki rekolonizują te części Europy, gdzie przez długi czas były nieobecne. Na wielu takich obszarach zarówno lokalni mieszkańcy, jak i władze nie są pewni, jakie zachowania wilków mogą być uznawane jako „normalny” behawior drapieżników, a jakie odbiegają od normy i mogą stać się źródłem problemów. Wilki to zwierzęta inteligentne, o dużych możliwościach adaptacyjnych, przejawiające szeroki zakres zachowań, zależnych od osobowości i doświadczeń poszczególnych osobników oraz od okoliczności. Sytuacje, w jakich ludzie odczuwają strach wywołany zachowaniem wilków, mogą być z grubsza podzielone na dwa typy: (1) sytuacje, w których wilki faktycznie zachowują się w sposób zuchwały, i (2) sytuacje, w których wyobrażenia ludzi na temat tego, co jest normalnym zachowaniem wilków, nie są zgodne z tym, jak się wilki faktycznie zachowują. Druga sytuacja jest znacznie częstsza od pierwszej. Wiedza na temat tego, kiedy konkretne zdarzenie z udziałem wilków może eskalować i w konsekwencji wymaga interwencji, jest w dużej mierze oparta na pojedynczych obserwacjach, a oceny sytuacji często opierają się na osobistych osądach. To samo odnosi się do skuteczności różnych sposobów interweniowania, takich jak metody odstraszania, mających na celu zmianę behawioru. Brak odpowiednich badań naukowych spowodowany jest przede wszystkim tym, że wilki rzadko zachowują się w sposób, który może być uznany za ważny z punktu widzenia bezpieczeństwa ludzi. Co więcej, brak jest szczegółowej dokumentacji takich rzadkich przypadków, nie ma także jasnej definicji tego, co należy rozumieć pod pojęciami „zuchwały” lub „niebezpieczny” wilk. W związku z tym wykorzystaliśmy dostępne świadectwa interakcji wilków i ludzi, naszą wiedzę na temat ekologii wilka oraz doświadczenia z podobnych zdarzeń dotyczących innych gatunków (kojotów, psów dingo, niedźwiedzi), aby wprowadzić klarowną terminologię i dokonać wstępnej oceny tego, które rodzaje zachowań wilków mogą być traktowane jako niestwarzające zagrożenia, a jaki behawior wymaga uwagi, ponieważ może stać się istotny dla bezpieczeństwa ludzi (Tabela 1). Opisaliśmy, jakie działania powinny być podjęte w odniesieniu do niepłochliwych wilków, a także w jaki sposób gromadzić informacje, aby dysponować danymi do przyszłych analiz oraz potencjalnych, bardziej kierunkowych i opartych na faktach decyzji. Na końcu podsumowaliśmy priorytety badawcze, których celem jest lepsze zrozumienie tego, jak często zuchwałe zachowania występują u europejskich wilków, jakie czynniki wyzwalają rozwój takiego behawioru, a także jakie działania mogą być rekomendowane dla skutecznego zapobiegania rozwojowi niechcianych zachowań u tego gatunku. Terminologia Habituacja: to proces uczenia się, w trakcie którego zwierzę przyzwyczaja się do powtarzających się bodźców, nie mających ani negatywnych, ani pozytywnych konsekwencji. Zhabituowane wilki uczą się, że ludzie nie stwarzają dla nich zagrożenia, i przyzwyczajają się do ludzkiej obecności. Ten poziom habituacji nie stwarza problemów, jeśli wilki, tolerując ludzi, ich infrastrukturę, pojazdy oraz aktywności, utrzymują jednocześnie określony dystans i nie wykazują bezpośredniego zainteresowania samymi ludźmi. W rzeczywistości pewien poziom habituacji jest niezbędny dzikim zwierzętom żyjącym w zdominowanych przez ludzi krajobrazach Europy. Jednak habituacja jest procesem adaptacyjnym, a silna habituacja, której rezultatem jest obecność wilków w bliskiej odległości od ludzi, jest zachowaniem, które może generować problemy. Bliskie spotkania: są to spotkania wilków i ludzi znajdujących się w odległości 30 i mniej metrów od siebie, podczas których ludzie mogą być jednoznacznie zidentyfikowani przez wilki jako ludzie (nie dotyczy to osób znajdujących się w pojazdach, na ambonach łowieckich, jadących konno, etc.). Większość bliskich spotkań kończy się niezwłocznym wycofaniem się wilka. Zdarzenia, podczas których wilki tolerują obecność ludzi w odległości 30 i mniej metrów nie reagując ucieczką, może wskazywać na silną habituację lub warunkowanie pozytywne. Dystans 30 m jest wyborem arbitralnym, niemniej jednak badania naukowe pokazały, że zwykle wilki wycofują się natychmiast, gdy zobaczą człowieka z takiej odległości. Co więcej, jest to maksymalna odległość, z której można stosować metody odstraszające, takie jak strzały kulami gumowymi. Warunkowanie pozytywne: ma miejsce wówczas, gdy behawior jest wzmocniony bodźcami pozytywnymi. Pozytywnym bodźcem może być pokarm, intrygujące obiekty lub po prostu przyjemne doświadczenie (np. zabawa). Warunkowanie pokarmowe jest formą warunkowania pozytywnego, w efekcie którego zwierzę wiąże obecność ludzi lub miejsc, w których ludzie regularnie przebywają (np. pola biwakowe, obejścia przy domach), z dostępnością pokarmu. Warunkowanie negatywne (awersyjne): ma miejsce wówczas, gdy zachowanie lub konkretna sytuacja są związane z negatywnym doświadczeniem. W rezultacie zwierzęta zazwyczaj unikają takiego zachowania lub unikają zaangażowania w tego typu sytuacje. Warunkowanie negatywne może być wywoływane poprzez użycie różnych metod odstraszania, takich jak strzały kulami gumowymi lub użycie petard. Wilk niepłochliwy (zuchwały) to wilk, który wielokrotnie toleruje ludzi (osoby mogące być rozpoznane przez wilka jako ludzie) w odległości 30 i mniej metrów, a nawet celowo i wielokrotnie podchodzi do ludzi na taką odległość. Pierwotną przyczyną takiego zachowania jest silna habituacja. Brak płochliwości może być też związany z warunkowaniem pozytywnym lub przez nie wzmacniany. Wilki, które są wielokrotnie obserwowane w sąsiedztwie zamieszkałych domów, są często uznawane za niepłochliwe. Ważne jest jednak rozróżnienie pomiędzy wilkami podchodzącymi do ludzi/tolerującymi obecność ludzi na bliską odległość (kiedy wilki są w stanie rozpoznać ludzi i wiedzą, że są przez nich widziane) oraz wilki podchodzące do zabudowań (gdy ludzie nie są bezpośrednio widoczni, a same wilki nie mają świadomości, że są obserwowane). Osobniki opisane w drugim przypadku nazywamy wilkami tolerującymi zabudowania. Wilki w krajobrazie kulturowym Jest to nieuniknione, że na przeważających obszarach Europy wilki żyją w krajobrazach zdominowanych przez ludzi. Wilki użytkują rozległe terytoria, często osiągające setki kilometrów kwadratowych, z których większość jest pofragmentowana licznymi drogami i zabudowaniami. Żyjącym w takich środowiskach dzikim zwierzętom niezbędny jest określony stopień adaptacji do ludzkich budowli, aktywności i obecności ludzi. Większość dzikich zwierząt wystrzega się bezpośrednich spotkań z ludźmi, jednak nie są w stanie uniknąć wszelkich ludzkich konstrukcji będących elementem ich siedlisk. Dla wilków w Europie normalnym i nieuniknionym jest okazjonalne przechodzenie nocą przez lub w pobliżu miejscowości, poszukiwanie pożywienia na obrzeżach wsi lub sporadyczne przechodzenie w zasięgu ludzkiego wzroku, w sąsiedztwie zamieszkałych budynków w dzień. Doświadczenie wskazuje, że takie zachowanie zazwyczaj nie stwarza zagrożenia dla ludzi, ponieważ ataki wilków na ludzi są niezmiernie rzadkie. W dzisiejszej Europie najbardziej prawdopodobną przyczyną stwarzających problemy zachowań wilków w stosunku do ludzi jest silna habituacja do bliskiej obecności ludzi w powiązaniu z warunkowaniem pozytywnym (takim jak warunkowanie pokarmowe). Większość spośród nielicznych raportowanych od połowy ubiegłego wieku w Europie i Ameryce Północnej ataków wilków na ludzi dotyczy osobników wykazujących oznaki silnej habituacji. Z tego powodu, w odniesieniu do potencjalnego zagrożenia, jakie wilki mogą stanowić dla ludzi, skupiono się na wilkach wykazujących brak strachu i akceptowanie bezpośredniej obecności ludzi. Dla wilków – oprócz pożywienia – również psy mogą być silnym atraktantem. Istnieje wiele relacji, w których wilki podchodzą do ludzi, lecz ostatecznie atakują psa towarzyszącego człowiekowi, ignorując znajdującą się obok osobę. Młode wilki mogą mieć krótszy dystans ucieczki nawet bez uprzedniej habituacji, ponieważ są bardziej ciekawskie i naiwne od dorosłych osobników. Jednak ponieważ młode zwierzęta są bardziej podatne na nowe bodźce, są tym samym bardziej podatne na habituację niż dorosłe. Dlatego nie jest zaskoczeniem, że wilkami wykazującymi zuchwałe zachowania są często szczenięta lub osobniki w pierwszym roku życia. W środowiskach zdominowanych przez ludzi powoduje to pojawianie się zagrożenia polegającego na intencjonalnym lub nieintencjonalnym przyzwyczajaniu szczeniąt do bezpośredniej obecności człowieka. Choć twierdzenie to jest często przywoływane, nie ma naukowych dowodów na to, że wilki w populacjach nie poddanych presji łowieckiej są groźniejsze dla ludzi od wilków z populacji eksploatowanych łowiecko. Brak płochliwości u zwierząt jest częściowo dziedziczy, a odstrzały mogą powodować usuwanie z populacji w pierwszej kolejności osobników mniej płochliwych. W rezultacie ostrożniejsze, neofobiczne osobniki mogą mieć wyższy sukces rozrodczy. W tym przypadku polowania mogą działać w kierunku selekcji osobników ostrożniejszych. Jednak nawet jeśli zwierzęta w populacjach nieużytkowanych łowiecko mogą być mniej ostrożne, nie stają się one automatycznie zuchwalsze i zainteresowane ludźmi, ani nie są większym zagrożeniem. Dopóty, dopóki wilki nie otrzymują pozytywnych bodźców, większość z nich ignoruje ludzi. Postępowanie z niepłochliwymi wilkami Na behawior wpływ ma wiele czynników, uwarunkowania genetyczne, własne doświadczenie, wiek, płeć, odczucie głodu, wpływ rodziców oraz rodzeństwa. Utrudnia to zrozumienie, które konkretnie czynniki predysponowały danego osobnika do zachowania się w taki a nie w inny sposób w danej sytuacji. W rezultacie konkretne działania muszą się opierać na szerokich ogólnych zasadach, mających zastosowanie w stosunku do różnych sytuacji problemowych, często przy braku szczegółowej wiedzy na temat wszystkich konkretnych przyczyn. Prewencja Chociaż brakuje nam szczegółowego zrozumienia rzeczywistego ryzyka stwarzanego przez niepłochliwe, zuchwałe wilki, znanych jest kilka przypadków z Ameryki Północnej, gdzie wilki okazujące zuchwałe zachowania zraniły lub zabiły ludzi. Istnieje również wiele znanych przypadków podobnych zachowań dingo w Australii i kojotów w Ameryce Północnej. Dlatego, dla zachowania zasady proaktywności, należy położyć nacisk na przeciwdziałanie rozwojowi u wilków zachowań zuchwałych. Kluczowe jest unikanie silnej habituacji wilków i/lub pozytywnego warunkowania, spowodowanego nieprawidłowym zachowaniem ludzi. Wilki powinny być traktowanie zgodnie z zasadą: nie podchodź, nie dokarmiaj! (Podobnie do znanego hasła w odniesieniu do niedźwiedzi „dokarmiany niedźwiedź to martwy niedźwiedź!”). Dokumentowanie Przypadki zuchwałego zachowania wilków lub ich zbliżania się do zabudowań powinny być rejestrowane w sposób umożliwiający przyszłe paneuropejskie analizy. Bazy danych takich zdarzeń powinny zawierać dokumentację rozwoju każdego przypadku związanego z wilkami postrzeganymi jako zuchwałe. Rekomendujemy tworzenie dokumentacji za każdym razem, gdy zarejestrowany zostanie przypadek zachowań zuchwałych u wilka. Tylko w ten sposób możemy zgromadzić wystarczającą wiedzę dla lepszego przewidywania, czy i kiedy sytuacja z zuchwałymi wilkami (lub wilkami postrzeganymi jako zuchwałe) będzie eskalować i czy niezbędne jest podjęcie odpowiednich interwencji. Wyłącznie informacje z pierwszej ręki powinny być włączone do dokumentacji danej sprawy i wykorzystane do dalszych analiz. Każdy raport dotyczący zuchwałych wilków powinien być zweryfikowany w terenie i przeanalizowany przez ekspertów, a uzyskane informacje powinny być wymieniane pomiędzy regionami i państwami. Interwencje Na wczesnym etapie rozwoju zuchwałego behawioru lub okazywania przez wilki nadmiernej tolerancji w stosunku do zabudowań, szybkie usunięcie potencjalnych atraktantów może powstrzymać takie zachowania. Jeśli atraktanty nie zostały zidentyfikowane lub ich usunięcie nie poskutkowało zmianą zachowań, można wykorzystać odstraszanie w celu warunkowania awersyjnego. Działania odstraszające powinny być udokumentowane w taki sposób, by można je było wykorzystać do przyszłych analiz, w celu ustalenia, które metody mogą być uważane za efektywne w konkretnej sytuacji. Jeśli zachowania zuchwałe nie zanikają z czasem, a inne rozwiązania nie przynoszą sukcesu, usunięcie (odłów lub w większości przypadków odstrzał) wilka jest ostatecznym sposobem działania. Rozwiązania nieletalne (odłów) dotyczące konkretnego zwierzęcia są zwykle o wiele trudniejsze niż jego uśmiercenie. To, jak szybko i w jaki sposób władze będą interweniowały w przypadkach zuchwałych wilków, powinno być związane z doświadczeniem, statusem populacji, lokalnym poziomem obaw i nastawieniem do wilków oraz poszanowaniem ograniczeń obowiązujących w międzynarodowych i krajowych przepisach związanych z ochroną przyrody i dobrostanem zwierząt. Informacja Społeczne nastawienie do wilków oraz akceptacja metod letalnych i nieletalnych jest odmienna w różnych częściach Europy. Z tego powodu jest bardzo prawdopodobne, że poszczególne państwa mogą stosować różne sposoby reakcji w odniesieniu do tych samych sytuacji konfliktowych. Niemniej jednak w każdym przypadku jest ważne, aby od samego początku informować społeczeństwo o dokonanej ocenie zachowania wilka i w logiczny sposób wyjaśnić, dlaczego stosowane są poszczególne rozwiązania. Kluczowe jest również wpływanie na społeczne oczekiwania dotyczące behawioru wilków; w tym celu należy podkreślać, że obecność wilków we współczesnych europejskich krajobrazach nie jest oznaką zachowań rodzących problemy lub zachowań niebezpiecznych, ale raczej świadectwem zdolności adaptacyjnych gatunku. Priorytety badawcze: Gromadzenie dokumentacji: informacje dotyczące przypadków konfliktowych powinny być przechowywane przez instytucję zajmującą się zuchwałymi wilkami. Pozwoli to na przyszłe analizy, w celu ustalenia kiedy istnieje prawdopodobieństwo eskalacji lub zanikania sytuacji problemowych z upływem czasu. Dalsze badania porównawcze roli czynników genetycznych, osobowości i wieku oraz uczenia się, w rozwoju i utrzymywaniu się zachowań zuchwałych u wilków. Analiza wpływu użytkowania łowieckiego, w porównaniu do rozwiązań niezwiązanych z łowiectwem, na częstość i prawdopodobieństwo występowania u wilków zachowań zuchwałych, w odniesieniu do intensywności użytkowania terenu przez ludzi. Analiza skuteczności różnych metod odstraszania. Ponieważ nasza wiedza na temat poszczególnych przypadków i efektywności różnych sposobów reagowania wzrasta, niniejsze zalecenia będą aktualizowane. Najlepsza odpowiedź Genetyka i wygląd mylą, jeśli chodzi o wilki. Podczas gdy ten artykuł: y6ftp: // i poniższy obrazek: zawiera najbardziej szczegółowe i aktualne informacje na temat tego, które akceptowane rasy psów domowych są najbliższe wilkom z genetycznego punktu widzenia. Myślę, że wiele mogło zostać źle zinterpretowanych. Oto dlaczego: podczas gdy rasy północne, takie jak malamuty, mają wiele podobieństw do wilków i są genetycznie jednymi z najbardziej podobnych, te podobieństwa mogą mieć mniej wspólnego z zachowaną informacją genetyczną niż z niedawnym ponownym wstrzyknięciem geny wilka. Malamuty, jako rasa, otrzymywały częste zastrzyki z wilczej krwi przywracanej do tych linii, ponieważ „hybrydowy wigor” tych skrzyżowanych zwierząt może skutkować większym i silniejszym potomstwem. Nie musi się to zdarzać tak, że często zanim zobaczysz znaczącą zmianę w genetyce. Co nieco komplikuje to, że chociaż rasy nordyckie mają wiele cech podobnych do wilków, one również mają bardzo istotne różnice morfologiczne. Szczególnie na szerokości klatki piersiowej. Wilki mają kilową klatkę piersiową – ich przednie nogi są skierowane do przodu i blisko siebie. Widziane z przodu wilki wyglądają na trochę „podkręcone”. Malamuty, Akity i Shiba Inus mają szerokie klatki piersiowe. Co zaskakujące, collie i pudle standardowe mają ciała dużo bardziej podobne do wilczych, pomimo ich znacznie szerszej dywergencji genetycznej. Sprawdź, jak wąska jest klatka piersiowa tego rocznego szczenięcia wilka: (autor zdjęcia: Camille Seaman: w porównaniu ze standardowym pudlem: W porównaniu do malamuta z Alaski: Problem polega na tym, że ludzie manipulowali genetyką psów w ogromnej ilości, odkąd psy i ludzie zaczęli swoje długie skojarzenia. W rezultacie „najbardziej wilcze psy” mogą być genetycznie bliskie z powodów, które nie są oczywiste na podstawie prostej analizy genetycznej, podczas gdy mniej wilczaste psy (jak pudle) w rzeczywistości zachowują raczej „wilcze” cechy morfologiczne, ponieważ te cechy nie zostały wyhodowane w interesie innych pożądanych cecha. Zatem, podczas gdy poprawna odpowiedź jeśli chodzi o pytanie oparte wyłącznie na analizie genetycznej, to Akity, Alaskan Malamuty i Shiba Inus, myślę, że dane nie pokazują nam pełnego obrazu, szczególnie w świetle stosunkowo nowoczesnego ponownego wstrzyknięcia wilczego DNA niektórym rasom udomowionych psów. Odpowiedź Proszę nie. Moi rodzice kupili kiedyś szczeniaka. Był wilkiem leśnym w 3/4, husky w 1/4. Był piękny. Naprawdę śmierdzący… Powinniśmy go nazwać Brussel Sprout. Zamiast tego nazwaliśmy go Alfie. (Po Alfie Moon z Eastenders * przewracanie oczami *) Miał smoczek (smoczek), uwielbiał szczotkować zęby i nosił słuchawki bezprzewodowe podczas słuchania muzyki rdzennych Amerykanów, radośnie wyjąc. Wszystko było idealnie, ale on się rozwijał. A przez dorastanie mam na myśli, że w wieku 6 miesięcy miał 6 stóp wzrostu na tylnych łapach. Zwykle w domach rodzinnych oczekuje się, że jedna osoba będzie panem psa. Tą osobą dla Alfiego był mój tata. Byłem drugim ulubieńcem Alfiego. Pierwszy znak ostrzegawczy, który się wydarzył, źle odczytaliśmy jako ujmujący i trochę uroczy. Biegałem po polu i przewróciłem się. Nie byłem ranny, ale podbiegł do mnie i stanął nade mną. Moje ciało pasowało pod nim i między wszystkimi czterema nogami. Lekko warknął na moją mamę, kiedy przyszła sprawdzić, czy wszystko w porządku. Zapewniłem go, że nic mi nie jest, a on wypuścił mnie spod siebie. Potem przyszedł z wizytą przyjaciel mojej mamy i po raz pierwszy w życiu warknął na nią złośliwie. A jeśli widziałeś warczenie wilka, wiesz, że jest o wiele bardziej groźne niż w przypadku przeciętnego psa. Wreszcie mama i tata zauważyli, że zaczął zachowywać się dziwnie. Siadał przytomny na dole łóżka, gapiąc się na moją mamę przez całą noc. Nigdy jej nie groził, ale zaczęło się to zdarzać coraz częściej. A Wycieczka do weterynarza ustaliła, że ​​Alfie zasadniczo zachowuje się jak wąż. (Legenda online) Rozmiary mojej matki. Weterynarz powiedział, że w końcu rozerwałby moją matkę na strzępy. Ten „pies” miał całą miłość i przywiązanie na świecie. Miał też rutynę i odpowiednią dyscyplinę. Był bardzo zadbany. Ale instynkt wilka w 3/4 był zawsze zawsze , mimo że był ukryty. Im był większy, tym bardziej by się stawał. Szkolenie i rachunki za weterynarza kosztowałoby fortunę. Musiał zostać przeniesiony do innego domu, chociaż ja Jestem prawie pewien, że został uśpiony. Jeśli nie jesteś śmiesznie doświadczony, zrozum zachowania psów i wilka, nie daj się złapać wilka. * To było na początku 2000 roku; Mam gdzieś zdjęcia i kiedy je wykopię, dodam je w odpowiedzi. * EDYCJA: znalazłem kilka zdjęć ze starego albumu, który zrobiłem! To jeden to Alfie i mój tata. Alfie miał tu mniej niż 6 miesięcy. Zwróć uwagę, jak duży jest, a on nawet nie siedział prosto. To jest jego piękna twarz. Ponownie, około 6 miesięcy. EDYCJA: Rozumiem, że to drażliwy temat i wielu z was ma swoje własne poglądy na temat tego, jak należy postępować z Alfiem. Byłem wtedy bardzo młody, ale nawet teraz pamiętam niebezpieczeństwa, które stwarzał. To zwierzę, tak wspaniałe jak on, nie było bezpieczne dla żadnego człowieka, chyba że przeszło intensywne szkolenie i wiedza o zachowaniach wilków. Był bardziej wilkiem niż psem. Moi rodzice nie złapali go, ponieważ chcieli „być cool” – dostali go, ponieważ nie wiedzieli nic lepszego. Widzieliśmy behawiorystów i specjalistów, którzy wszyscy stwierdzili, że jego ryzyko jest zbyt wysokie. Dość irytujące jest widzieć ludzi w internecie, którzy mają tylko fragment informacji o tym zwierzęciu i mówią, że ci specjaliści się mylili. Żaden weterynarz nie chce aby uśpić zwierzę. Zrobią to, gdy będzie to konieczne. I niestety w przypadku Alfiesa było to konieczne. Nie miałby przyzwoitej jakości życia i na pewno nie przeżyłby na wolności. Poza tym mieszkam w Wielkiej Brytanii – nie mamy tu dzikich wilków. Z możliwej pozytywnej notatki: moi rodzice uważają, że weterynarz zabrał Alfiego do domu. Nie zostali, gdy był „uśpiony”, a weterynarz bardzo jasno dał do zrozumienia, że ​​chce dać temu zwierzęciu dom z kimś, kto może pozwolić sobie na 800 funtów na sesję przez kilka następnych lat. Coś, co byłoby niemożliwe dla moich rodziców. Zawartość Pies i wilk: dwa różne gatunki, ale jednak tyle wspólnego. Psy pierwotnie zostały sklasyfikowane przez Linneusza w 1758 r. Jako „Canis familiaris”. Później jednak w 1993 r. Psy zostały przeklasyfikowane jako podgatunek szarego wilka, dlatego też instytucja Smithsonian i American Society of Mammalogists. Chociaż prawdą jest, że pojawiły się spekulacje, że psy mogły pochodzić od kilku gatunków psów, mit ten wydaje się być obalony, a wilk wydaje się być przodkiem najlepszego przyjaciela tę ​​samą ilość chromosomów (a dokładniej 78, ułożonych w 39 par) pies i wilk rzeczywiście mogą kopulować i dawać życie potomstwu. Istnieją rzeczywiście szanse, że w przeszłości oba gatunki mogły się krzyżować, czy z powodu dzikich psów uciekł przed udomowieniem, czy też dlatego, że niektóre wilki mogły oddzielić się od stada i zacząć szukać bratniej duszy. Dziś kojarzenia między wilkiem a psem ożywiają to, co nazywa się hybrydą wilka, wykazując cechy zarówno wilka, jak i się, że udomowiony dziś pies, który był dziś pierwszym zwierzęciem, był udomowiony. Pierwsze znaleziska archeologiczne przewidują, że psy zostały udomowione pod koniec epoki lodowcowej. Mówiąc ściślej, pierwszy udomowiony pies został znaleziony w Niemczech datowany na 14 000 lat pne według chociaż istnieje kilka sprzecznych i wilki mają wiele cech wspólnych, ale także wiele różnic. Przyjrzyjmy się różnicom między wilkami a psami z fizycznego, biologicznego i behawioralnego punktu fizyczne Fizycznie wilki i psy wydają się dziś prawie różnymi gatunkami, jeśli weźmiemy pod uwagę różnorodność psów, które widzimy, patrząc na ponad 300 ras psów. Jednak niektóre rasy psów zachowały charakterystyczny dla wilka charakter. Na przykład rasy malamute i husky przypominają z wyglądu mają znacznie silniejsze szczęki niż psy. Podczas gdy wilki i psy mają tę samą liczbę zębów, zęby wilka są większe, aby zmiażdżyć najtwardsze kości. Mają też duże głowy (głowy psów są około 20 procent mniejsze z mniejszymi czaszkami i mniejszymi mózgami), długie nogi i wąskie reprodukcyjne Jedną z głównych różnic jest między nawykami hodowlanymi wilka i psa. Na przykład samice wilków przychodzą do sezonu tylko raz w roku, na wiosnę. Dzięki temu szczenięta mają wystarczająco dużo czasu na rozwój i rozkwit, zanim nadejdzie ostra zima. Z drugiej strony samice psów zwykle pojawiają się dwa razy w roku, co sugeruje, że udomowienie umożliwiło im większe szanse na wychowanie potomstwa. Jednym wyjątkiem jest to, że rasa psa Basenji przychodzi raz w zazwyczaj dają życie od dwóch do czterech szczeniąt na miot. Z drugiej strony psy mogą ożywić znacznie większe mioty, czasem nawet do dwunastu na miot. Ponownie, być może sugeruje to, że udomowienie zapewniło psom bardziej płodne środowisko niż wilki na w zachowaniu Ciekawą różnicą między psem a wilkiem jest fakt, że psy wydają się przypominać bardziej młode wilki. To prawie tak, jakby psy nigdy nie przeszły przez okres dorastania i pozostają stałymi młodocianymi w porównaniu z wilkami. Może to wynikać z faktu, że przez lata psy były hodowane w oparciu o ich uległość i pomoc. Przyjazne psy były oczywiście łatwiejsze do oswojenia. Psy mają również dłuższy okres socjalizacji w porównaniu z psami, co pozwala im na dłuższy czas na zapoznanie się z ludźmi i przedmiotami w ich otoczeniu. (Horowitz, Inside of a Dog)Wilki również rzadko szczekają, podczas gdy psy uczyniły szczekanie ważną formą komunikacji z innymi psami i ludźmi. Psy były również selektywnie hodowane ze względu na szczekanie, co było cenne w czasach, gdy zwierzęta gospodarskie musiały być chronione przed potencjalnymi złodziejami i drapieżnikami. Wilki wydają się jednak wyć bardziej niż wilki mają bardzo silny popęd zdobyczy, co jest ważne, aby pomóc im przetrwać. Mają też silny instynkt prokreacji. Napęd paczki jest również bardzo silny i przywiązują dużą wagę do swojej pozycji w paczce. W końcu wilki rodzą się w stadzie, w której często przebywają, dopóki nie osiągną kilku między wilkami a psami Czy psy wyglądają jak wilki? Poza kilkoma rasami psów, które wyglądają jak wilki, większość psów wcale nie wygląda jak wilki! Pomimo tysięcy lat, które dzielą jeden gatunek od drugiego, psy nadal zachowują wiele cech wilków. Psy nadal mają wiele fizycznych podobieństw z wilkiem, chociaż są one bardziej uderzające u ras, które wyglądają jak wilki, takie jak husky syberyjskie i malamuty. Te dwie rasy psów rzeczywiście wolą krzyżować się z wilkami, aby rodzić „hybrydy wilków”.Psy, podobnie jak wilki, nadal zachowują dobrą dawkę chodu stada i wykazują potrzebę relacji społecznych z innymi psami i ludźmi. Można ich zobaczyć, jak witają właścicieli w taki sam sposób, jak wilki witają parę alfa. Nazywa się to „aktywnym przesyłaniem”. Psy mogą chodzić z nisko ułożoną głową, ogonem między nogami, odwróconym wzrokiem na powitanie właściciela. Mogą wtedy polizać jako wyraz szacunku, aby się nadal mają popęd ofiar, choć w znacznie mniejszym stopniu niż wilki. Właściciele mogą to zobaczyć, gdy ich psy podnoszą uszy po zobaczeniu królika lub wiewiórki. Instynkt ten utrzymał się, mimo że większość psów jest obecnie karmionych suchą karmą lub studiowania psiej komunikacji często badacze wciąż wspominają badania nad wilkami. Należy jednak pamiętać, że psy nie są wilkami. David Mech, badacz, który badał wilki na wyspie Ellesmere, na przykład, był w stanie obalić kilka starych mitów o tym, jak powstały stada wilków i przedstawił kilka interesujących faktów, które pomogły wglądu w relacje z psem i między wilkiem a psem może wydawać się tak bliski, ale jak dotąd. Być może właśnie dlatego badanie tych dwóch gatunków jest tak intrygujące i interesujące. Wilk, lub jego nazwa naukowa, Canis lupus, jest ssakiem typu łożyskowego, który również jest mięsożerny; Z kolei pies domowy, czyli canis lupus familiaris, jest uważany za krewnego własnego gatunku, zgodnie z różnymi badaniami naukowymi i sekwencjami DNA. Wilki to niezwykle ciekawe zwierzęta, które posiadają dużą liczbę podgatunków, jeśli chcesz dowiedzieć się znacznie więcej o Charakterystyce Wilka, nie wahaj się ani chwili z dalszą lekturą tego artykułu. Wskaźnik1 Charakterystyka Wilka2 Rodzaje Canis lupus (szary wilk) Canis lupus signatus (wilk iberyjski) Canis lupus arctos (wilk polarny) Canis lupus arabs (wilk arabski) Czarny Canis lupus lupus (wilk europejski) Canis lupus albus (wilk syberyjski) Canis lupus baileyi (szary meksykański wilk) Canis lupus manningi (Wilk Baffina) Canis lupus pambasileus (wilk z Yukon) Dingo canis rumieniowatego (Dingo) Canis lupus crassodon (Vancouver Wolf) Canis lupus occidentalis (wilk Mackenzie) Canis rufus (Czerwony Wilk) Canis simensis (wilk etiopski) Canis anthus (Złoty Wilk Afrykański) Canis indica (wilk indyjski) Canis lycaon (Wilk kanadyjski lub Wilk wschodni) Canis himalayensis (wilk himalajski) Canis lupus familiaris (pies domowy) Jak wspomnieliśmy wcześniej, wilki mają dużą liczbę podgatunków, które z kolei mają unikalne cechy; te same gatunki są w pełni rozmieszczone w różnych regionach na całym świecie, w regionach, w których te wilki zajmują najwyższą pozycję w łańcuchu pokarmowym. Te piękne psowate zamieszkiwały ziemię od około XNUMX lat, w pierwszych latach życia były rozmieszczane na prawie całej planecie, zwłaszcza w Europie, Azji i Ameryce; Mimo to dzisiaj trochę się to zmieniło. Obecnie wilki mają tendencję do zamieszkiwania bardziej niż cokolwiek innego w wielu obszarach Stanów Zjednoczonych, aw niektórych obszarach północnej Europy, zwłaszcza w Rosji, ponadto wilki te zawsze można znaleźć w sforach. Wśród wszystkich cech wilków, najbardziej godne uwagi jest ich ogromne podobieństwo do psów domowych. Poza tym wilki zwykle ważą w przybliżeniu od 80 do 40 kilogramów, to całkowicie zależy od rasy, którą są. Poza tym wilki mają bardzo silne ciała, z niezwykle muskularnymi nogami, a także bardzo silną szczękę z ostrymi zębami, które są ich główną bronią przeciwko zdobyczy. Ogromna większość ras wilków może stać się dość szybka, osiągając prędkości od 10 do 65 kilometrów na godzinę, nie licząc gigantycznych skoków, jakie mogą wykonać podczas polowania na pożywienie i bycia w stanie pokonać skomplikowany teren, w którym żyją. Podobnie jak psy domowe, wilki mają wysoko rozwinięty węch, oprócz tego, że oczy tych psów widzą wygodnie w ciemności, jest to spowodowane błoną w ich oczach zwaną tapetum lucidum, za którą odpowiada ta błona. filtruj i uwydatniaj niewielkie ilości światła w ciemności. Jeśli chodzi o jego futro, jest dość twarde, gęste i zbyt grube. To samo w sobie chroni je przed wszelkimi przeciwnościami, które można znaleźć w ich naturalnym środowisku, brudu, zapewnia im całkowite ciepło w najzimniejszych porach roku, nie wspominając o tym, że ułatwia im również kamuflaż. Rodzaje wilków Jak wspomnieliśmy wcześniej, istnieje wiele różnych gatunków i podgatunków wilków, które występują w różnych częściach świata. W rodzaju Canis zarejestrowanych jest dokładnie 16 gatunków, wśród których są wilki, czyli Canis lupus, jednocześnie u tego gatunku zarejestrowanych jest 37 podgatunków, z których jest nawet krzyżówka wilka szarego z konwencjonalnym domowym. pies. Oprócz tych podgatunków istnieje Canis mesomelas elongae, który jest podgatunkiem gatunku zwanego Canis mesomelas, który nie jest wilkiem ani psem, ale szakalem, tak samo jak Canis simensis, który byłby kojotem. Biorąc to pod uwagę, możemy zobaczyć, że nie wszystkie gatunki z rodzaju Canis są wilkami, rodzi to pytanie, ile jest typów wilków? Według różnych badań naukowych, wielu organizacji międzynarodowych, a także porównawczej bazy danych toksygenomicznych, istnieje sześć gatunków wilków, w których występują również różne podgatunki, te sześć gatunków to: Likaon canis Canis lupus Canis himayalensis canis anthus canis indica Canis rufus Canis lupus (szary wilk) Wilk szary, lub w jego naukowej nazwie, canis lupus, jest jednym z gatunków z rodziny psowatych, tego samego gatunku, który jest również mięsożerny. Z kolei z szarego wilka, czyli canis lupus, wywodzi się duża liczba podgatunków, które tworzą dużą liczbę typów wilków. Dziś szary wilk występuje głównie w Stanach Zjednoczonych Ameryki, w tym samym kraju, w którym jest jednym z głównych i największych drapieżników ze wszystkich. Jedną z ich głównych cech jest to, że zawsze trzymane są w stadach, tych samych, które rządzą się hierarchią społeczną. Jednak ta sama organizacja, którą noszą w paczkach, oznacza, że ​​mogą bez problemu wspólnie karmić i polować. Mimo to zachowanie to stopniowo zmniejszało ich zdolność do zamieszkiwania innych regionów, ponieważ stanowią one utajone zagrożenie dla wszystkich gospodarstw i przemysłu hodowlanego. Należy zauważyć, że istnieje ponad 20 podgatunków tego wilka, wiele z nich można zobaczyć poniżej Canis lupus signatus (wilk iberyjski) Jak wspomnieliśmy wcześniej, szary wilk ma 20 podgatunków, a jednym z tych podgatunków jest canis lupus signatus, czyli wilk iberyjski. Jest to endemiczny podgatunek szarego wilka, ponieważ zamieszkują tylko cały Półwysep Iberyjski. Jedną z jego głównych cech jest jego waga, która zwykle waha się od około 50 kilogramów, oprócz wagi wyróżnia się również charakterystyczna sierść, która jest dość brązowa lub beżowa w okolicy brzucha, a następnie bardziej czarna w jego grzbiet z różnymi bardzo wyraźnymi plamami, które zaczynają się od środka w kierunku ogona. Canis lupus signatus jest jednym z najpospolitszych gatunków wilków w całej Hiszpanii. Podobnie jak szary wilk, ten podgatunek jest również mięsożerny, jego dieta składa się z dzików, gadów, królików, owiec, niektórych gatunków ptaków, a nawet żywią się, w bardzo małych porcjach, różnymi pokarmami pochodzenia roślinnego. Canis lupus arctos (wilk polarny) W przypadku wilka polarnego, czyli po łacinie Canis lupus arctos, jest to również jeden z 20 podgatunków wilka szarego. Gatunek ten żyje tylko na Grenlandii, a także w Kanadzie. Ma mniejszy rozmiar w porównaniu z wieloma innymi gatunkami wilków, poza tym, że zwykle ważą od 40 do 45 kilogramów. Ze względu na tereny, w których żyją, mają wyjątkowo białą lub żółtą sierść, co pozwala im bardzo łatwo się kamuflować, nie wspominając o dużej grubości, która pomaga im chronić się przed ekstremalnymi temperaturami, w których żyją. Zazwyczaj żyją one regularnie w jaskiniach skalnych, a ich dieta opiera się głównie na polowaniu na inne gatunki ssaków, które można spotkać w tych arktycznych rejonach, takie jak karibu, woły, łosie, nie wspominając o tym, że wilki te zazwyczaj polują również na foki i kuropatwy. Canis lupus arabs (wilk arabski) Podobnie jak poprzednie wspomniane podgatunki, araby canis lupus są również jednym z 20 podgatunków Canis lupus. Wilk arabski to podgatunek, który występuje na całym półwyspie Synaj, a z kolei w różnych krajach na całym Bliskim Wschodzie. Jego naturalnym środowiskiem jest pustynia i jest to jeden z najmniejszych podgatunków wilka, ponieważ waży tylko około 20 kilogramów. Jego dieta opiera się wyłącznie na żywieniu padliną i mniejszymi od niej zwierzętami, takimi jak zające. W przeciwieństwie do wszystkich innych gatunków wilków, wilk arabski nie żyje w stadzie ani nie wyje. Jedną z jego najbardziej godnych uwagi cech jest futro, które jest od sepii do brązu, te same kolory są dość blade, co pomaga im bardzo się kamuflować w ich naturalnym środowisku, gdzie jest tylko piasek i różne obszary skaliste. Czarny wilk Ten wilk jest tylko odmianą futra wilka szarego lub Canis lupus, co mówi nam, że nie jest to podgatunek, to tylko mutacja genetyczna. Podobnie jak Canis lupus lub szary wilk, występują one w całej Europie, zwłaszcza na północy; w Azji, a także w Ameryce Północnej. Jak wspomnieliśmy, jego czarne futro jest spowodowane mutacją genetyczną spowodowaną krzyżówką psa domowego i dzikiego wilka. Mimo to w przeszłości istniał podgatunek wilka, który nazywano czarnym wilkiem z Florydy lub Canis lupus floridanus; niestety został uznany za całkowicie wymarły w 1908 roku. Canis lupus lupus (wilk europejski) Wilk europejski lub Canis lupus lupus to podgatunek wilka szarego, który jest najbardziej rozpowszechniony na całym kontynencie europejskim. Jak sama nazwa wskazuje, żyją głównie w Europie, jednak spotyka się je również w dużych regionach Azji, takich jak Chiny. Spośród wszystkich europejskich gatunków wilków, Canis lupus lupus jest jednym z największych istniejących, jego waga waha się zwykle od około 40 do 70 kilogramów. W przypadku sierści jest szare z różnymi ciemniejszymi plamami, a w okolicy brzucha przyjmuje kolor kremowy. Dieta wilka europejskiego opiera się w całości na polowaniu na jelenie, zające, jelenie, łosie, dziki, a także kozy. Canis lupus albus (wilk syberyjski) Wśród gatunków wilków, które regularnie zasiedlają najzimniejsze tereny, możemy spotkać wilka syberyjskiego, czyli po łacinie Canis lupus albus. Ten majestatyczny wilk rozprzestrzenił się po całym regionie Syberii i całej rosyjskiej tundry, aż w końcu dotarł do krajów skandynawskich. Wilki te mają niezwykle gęste, długie i puszyste futro, co pozwala im z łatwością przetrwać w tych bardzo zimnych klimatach. Z kolei ich waga waha się zwykle od 40 do 50 kilogramów. Ten gatunek wilków żywi się zającami, lisami polarnymi, a nawet reniferami. Poza tym wilki syberyjskie są zwierzętami koczowniczymi, ponieważ migrują wraz z ruchem zwierząt, którymi się żywią. Canis lupus baileyi (szary meksykański wilk) Canis lupus baileyi, czyli meksykański wilk szary, jest jednym z podgatunków wilka szarego, który żyje tylko w Ameryce Północnej, najczęściej wolą żyć w lasach strefy umiarkowanej lub na obszarach pustynnych. Jego futro jest zwykle w różnych kolorach, najbardziej widoczne są czarne, kremowe, a także żółte; z kolei ich waga wynosi zwykle od 30 do 45 kilogramów. Wilk meksykański żywi się głównie owcami, gryzoniami, bydłem, a także zającami. Niestety, ze względu na ich atak na zwierzęta gospodarskie, wilki te są często ścigane i prześladowane w celu ochrony zwierząt gospodarskich, z tego powodu dziś meksykański wilk szary wyginął na wolności, mimo że istnieje wiele programów, które koncentrują się na reprodukcji tych zwierząt. wilki w niewoli. Canis lupus manningi (Wilk Baffina) Canis lupus manningi, czyli wilk Baffina, jest dość szczególnym podgatunkiem Canis lupus, ponieważ podobnie jak wilk iberyjski jest gatunkiem endemicznym, który żyje tylko na Wyspie Baffina w Kanadzie. Rozmiar i sierść wilka Baffina są dość podobne do wilka polarnego i często są mylone. Niewiele jest informacji o tym podgatunku, ale zwykle żywią się głównie lisami i zające. Canis lupus pambasileus (wilk z Yukon) Jak wszystkie wymienione powyżej gatunki, jest to podgatunek wilka szarego. Canis lupus pambasileus jest powszechnie nazywany wilkiem z Jukonu, a nawet czarnym wilkiem z Alaski. Jak sama nazwa wskazuje, wilk ten żyje w regionie Jukonu, który jest prowincją Alaski. Należy zauważyć, że są one uważane za jedne z największych wilków na świecie, ponieważ ich waga waha się od 55 do 70 kilogramów. Jej najbardziej widoczną i widoczną cechą, poza rozmiarem, jest futro, które łączy w sobie wiele odcieni szarości, beżu, czerni, bieli i brązu, te same kolory są zwykle rozłożone na całym ciele bez żadnego porządku i specyficznego trendu. Dingo canis rumieniowatego (Dingo) Canis lupus dingo, lub po prostu Dingo, to podgatunek wilka szarego, który występuje głównie w Australii, choć jest również łatwo widoczny w różnych częściach kontynentu azjatyckiego. Ten okaz jest dość mały w porównaniu z innymi podgatunkami, ponieważ jego waga waha się regularnie od 25 do 32 kilogramów, w tym samym stanie w wielu miejscach jest adoptowany jako zwierzę domowe, a nawet uważany za rasę bardziej psa domowego. Canis lupus crassodon (Vancouver Wolf) Ta piękna odmiana Canis lupus jest endemicznym podgatunkiem wilka, ponieważ żyje tylko na wyspie Vancouver w Kanadzie. Podobnie jak Canis lupus arctos, czyli wilk arktyczny, wilk z Vancouver ma piękne białe futro, co znacznie ułatwia mu kamuflaż we własnym środowisku. Niestety nie ma zbyt wielu informacji na temat tego wilka, ale powszechnie wiadomo, że zazwyczaj żyją w stadach, które mogą mieć liczebność do 35 osobników; z kolei te mają tendencję do trzymania się jak najdalej od ludzkiego społeczeństwa. Canis lupus occidentalis (wilk Mackenzie) Canis lupus occidentalis, lepiej znany jako wilk Mackenzie, jest jednym z podgatunków Canis lupus i regularnie zamieszkuje między poziomami arktycznego oceanu lodowcowego, aż do Stanów Zjednoczonych. Jest to jeden z podgatunków o największej rozpiętości skrzydeł, ponieważ mogą mierzyć do 85 centymetrów, mimo to zwykle nie ważą dużo, wahają się od 40 do 45 kilogramów. Z drugiej strony jego futro występuje w różnych kolorach, wśród których mamy jasny brąz z białym, szarym lub czarnym; Tymczasem ich dieta opiera się na żywieniu jeleni, gadów, łosi, ryb, zajęcy, a nawet wołów. Canis rufus (Czerwony Wilk) W przeciwieństwie do wszystkich podgatunków wymienionych powyżej, Canis rufus, czyli czerwony wilk, nie jest podgatunkiem Canis lupus, czyli szarego wilka. Wilki te żyją tylko na niektórych obszarach Kanady, Stanów Zjednoczonych i Meksyku, ponieważ czerwony wilk jest zagrożony wyginięciem w wyniku ciągłego polowania na gatunki zwierząt, których używają do jedzenia, urbanizacji obszarów jego naturalnego siedliska, oprócz wprowadzenia do jego siedliska różnych okazów. Jedną z głównych cech czerwonego wilka jest jego waga, która zwykle waha się od 30 do 35 kilogramów; Jest też futro, które, jak sama nazwa wskazuje, ma różne obszary czerwonawe, żółte, a także szare. Ich dieta opiera się na jedzeniu różnych gryzoni, szopów, a nawet jeleni. Canis simensis (wilk etiopski) Canis simensis, powszechnie znany jako wilk etiopski, a nawet abisyński, nie jest tak naprawdę gatunkiem wilka, ponieważ te psy byłyby w rzeczywistości szakalami lub kojotami. Te kojoty zamieszkują tylko najwyższe góry w Etiopii, które znajdują się na wysokości około 3000 metrów. Jego rozmiar jest dość mały w porównaniu z innymi psami, w rzeczywistości często mylony jest z psem domowym, ponieważ te kojoty ważą tylko od 10 do 20 kilogramów. Poza tym jego futro jest dość czerwonawe, ma też różne białe plamy pod szyją, nie wspominając o czarnym ogonie. Podobnie jak wiele gatunków wilków, te kojoty żyją w stadach, które są całkowicie zorganizowane w ramach hierarchii społecznej. Obecnie wilk etiopski jest poważnie zagrożony wyginięciem z powodu nieokiełznanego niszczenia jego siedlisk, a także nieustannych ataków ze strony ludzi, aby jak najdalej oddalić go od wszystkich zwierząt gospodarskich. Canis anthus (Złoty Wilk Afrykański) Canis anthus, powszechnie znany jako afrykański złoty wilk, to gatunek wilka występujący na całym kontynencie afrykańskim. Są one przede wszystkim przystosowane do życia na obszarach o klimacie półpustynnym, jednak zdecydowanie wolą mieszkać na obszarach o stałych i łatwo dostępnych źródłach wody. Jeśli chodzi o ich cechy fizyczne, ich rozmiar jest dość mały w porównaniu z jakimkolwiek innym gatunkiem wilka, ponieważ ważą tylko do 15 kilogramów; Ponadto jego futro na grzbiecie i ogonie jest lekko ciemne, a na nogach i brzuchu piaskowy kolor. Canis indica (wilk indyjski) Ta piękna odmiana wilka pochodzi z różnych obszarów Bliskiego Wschodu, takich jak Izrael, Arabia Saudyjska i Pakistan, chociaż te wilki pochodzą również z różnych części Indii. Te piękne wilki wolą żyć głównie na terenach półpustynnych; Ponadto mają dość stylizowany wygląd i zwykle ważą od 25 do 30 kilogramów. W przypadku jego futra jest lekko czerwonawy lub płowy, co pozwala mu z dużą łatwością zakamuflować się w całym swoim otoczeniu, w którym występują różne obszary skaliste i piaszczyste. Wilki te zwykle żywią się głównie żywym inwentarzem, z tego samego powodu w Indiach na wilki zazwyczaj regularnie poluje się, aby trzymać je jak najdalej od tych zwierząt, ponieważ w Indiach uważa się je za święte. Canis lycaon (Wilk kanadyjski lub Wilk wschodni) Likaon Canis, czyli kanadyjski czerwony wilk, to kolejna odmiana wilka, która żyje tylko w południowo-wschodnim regionie Kanady. Posiada dość twardą i długą sierść w bardzo ciemnych kolorach, a także jasnokremową, która jest całkowicie rozłożona na całym ciele. Te piękne wilki żyją głównie na terenach zalesionych w całej południowo-wschodniej Kanadzie, gdzie żywią się głównie kręgowcami mniejszymi od nich, z kolei należy zauważyć, że kanadyjskie czerwone wilki żyją w stadach. Niestety, podobnie jak innym gatunkom wilków, również likaon Canis jest zagrożony wyginięciem, całkowicie w wyniku nieokiełznanego niszczenia jego naturalnego środowiska, oprócz tego, że z tego powodu jego stada zostały rozdzielone. Canis himalayensis (wilk himalajski) Te piękne i majestatyczne wilki pochodzą z Nepalu, a także z całych północnych Indii. Żyją one zwykle w dość małych społecznościach i niestety dzisiaj jest ich bardzo niewiele. Od strony wyglądu fizycznego są dość małymi i chudymi wilkami. Jego futro jest gęste i twarde, występuje w dość jasnych kolorach, takich jak kremowy, brązowy lub szary. Canis lupus familiaris (pies domowy) Canis lupus familiaris jest jednym z najczęstszych i najbardziej rozpowszechnionych zwierząt na całej planecie, nie wspominając już o tym, że są to zwierzęta preferowane w większości regionów świata. Ich wygląd fizyczny różni się zbytnio wśród dużej liczby różnych znanych ras psów, ras, które mają bardzo duże różnice pod względem wielkości, wagi, sierści, osobowości, oczekiwanej długości życia, wśród wielu innych cech. Pies domowy, jaki znamy dzisiaj, jest bardzo szczególnym podgatunkiem. W jego początkach pierwsze teorie wskazują, że pochodzi on ze skrzyżowania wilków dingo, wilków basenji, a także kojotów. Mimo to, około XNUMX lat temu, rodowód psów i wilków gwałtownie się podzielił, chociaż dobrze wiadomo, że oba zwierzęta mają tych samych przodków. Od czasu tej separacji w ich rodowodzie ich ewolucja przebiegała zupełnie inaczej, a w przypadku psów udało się je całkowicie udomowić. Jeśli chcesz dowiedzieć się znacznie więcej o różnych ssakach i innych gatunkach zwierząt na całym świecie, nie wahaj się ani chwili i wyjdź bez uprzedniego przeczytania tych niesamowitych artykułów: owczarek holenderski Ssaki Tygrys bengalski Treść artykułu jest zgodna z naszymi zasadami etyka redakcyjna. Aby zgłosić błąd, kliknij tutaj. Nie ma tygodnia, żebyśmy nie słyszeli: „Dlaczego husky wyglądają jak wilki?” Ale podczas gdy husky i wilki są często mylone ze sobą, w rzeczywistości są to dwie całkowicie odrębne rasy zwierząt. Niektórzy ludzie mają trudności z odróżnieniem husky od wilków i szczerze mówiąc, nie możemy ich za to winić. Są one bardzo podobne, a nawet mają wspólnych przodków, więc nic dziwnego, że powodują takie zamieszanie. Jednakże husky to pies, a wilk to – cóż, wilk w psiej skórze! Przedyskutujemy różnice między husky a wilkami i podkreślimy podobieństwa między tymi pięknymi futrzastymi stworzeniami. Czy Husky to wilk?Krótka historia huskyHusky vs Wilk: WyglądHusky vs Wilk: ZachowanieWnioski Czy Husky to wilk? Nie, nie jest. Ponieważ psy husky wywodzą się od wilków i nadal zachowują swój charakterystyczny wygląd, w rzeczywistości nie są wilkami. Huskies Tak więc, badania pokazują, że husky dzielą niezwykle dużą liczbę genów z pradawnymi wilkami, więc możemy wybaczyć Ci zastanawianie się, czy husky jest wilkiem? W przeciwieństwie do wilka, husky jest zwierzęciem udomowionym i choć spokrewnionym, są to dwa zupełnie różne gatunki. Krótka historia husky Husky pochodzą z Syberii i zostały stworzone przez lud Czukczów z północno-wschodniej Azji, którzy używali psów do zaprzęgów i do pomocy w polowaniach. Syberyjscy myśliwi polegali na husky, które ciągnęły ich lekkie ładunki z umiarkowaną prędkością na długich dystansach przez syberyjską Arktykę, gdzie panuje jeden z najbardziej niegościnnych klimatów na świecie. Husky otrzymywały w zamian stosunkowo niewiele pożywienia, ale były bardzo cenione przez swoje plemię. Husky vs Wilk: Wygląd Do tej pory pewnie myślisz – skoro to nie są te same zwierzęta, to dlaczego husky wyglądają jak wilki? Z pewnością są bardzo podobne. A wolf Na początek, zarówno husky jak i wilki są pokryte grubym futrem, które pomaga im przetrwać w zimnym środowisku. Oba mają podwójną warstwę futra, która pomaga im utrzymać ciepło i izolację w złej pogodzie – nic dziwnego, skoro oba pochodzą z tak zimnych klimatów! Oczywiście, ich kształty twarzy i oznaczenia są również niezwykle podobne, co jest prawdopodobnie jednym z głównych powodów, dla których ludziom trudno jest odróżnić te dwa psy. Ale istnieją pewne zauważalne różnice. Huskie mogą mieć białą, czarną lub brązową sierść, podczas gdy wilki zazwyczaj mają szarobiałe futro. Wilki mają również nieco inne łapy, ponieważ zostały przystosowane do chodzenia po różnych terenach. Wszystkie wilki mają różne odcienie żółtych oczu i głowy, które są znacznie większe w porównaniu do wielkości ich ciała, czego nie znajdziesz u husky. Długie zęby umożliwiają wilkom bycie skutecznymi myśliwymi na wolności, a także mogą osiągnąć ogromną wagę 200 funtów! Wyraźnie wilki są bardzo inteligentne i mają większe głowy, aby wspierać swoje duże mózgi. Chociaż husky są jedną z bardziej inteligentnych ras psów, nie są tak mądre jak ich wilczy przodkowie! I chociaż husky są z pewnością dużymi psami, wilk jest największym zwierzęciem w rodzinie psowatych. Husky vs Wilk: Zachowanie Gdy porównasz zachowanie wilka i husky, są one bardzo różne. Największą różnicą jest to, że husky są zwierzętami udomowionymi i dlatego są o wiele bardziej przyjazne niż wilki. Stado husky Gdy ludzie próbowali posiadać i oswajać wilka, często okazywało się, że osiąga on dojrzałość i staje się niezależny w młodym wieku, pozostawiając człowieka bez kontroli nad zwierzęciem. Podobnie jak wszystkie psy, husky nigdy nie staje się dorosły mentalnie, co pozwala właścicielowi kontrolować jego zachowanie poprzez regularne szkolenia. Ponadto husky są bardzo inteligentną rasą psów i dobrze znoszą szkolenie. Wilki ze swej natury są dzikimi zwierzętami i nie tak łatwo je wytresować. Ujmijmy to w ten sposób – nigdy nie znajdziesz ich wykonujących typowe psie sztuczki. Polują i żyją w dużej sforze innych wilków i z pewnością nie będą pasować do Twojej ludzkiej rodziny. Nie wspominając już o tym, że aby go posiadać, trzeba mieć trudne do zdobycia pozwolenie! Wilki w świetle księżyca Huskie również są psami stadnymi, ale z łatwością wpasowują się w strukturę ludzkiej rodziny (zwłaszcza jeśli mają silnego właściciela alfa). Huskies są silne i energiczne, tak jak wilki, ale są bardziej figlarne i potrzebują miejsca do biegania i dużo ruchu. W rzeczywistości są one nadal wykorzystywane jako psy pracujące w zimniejszych częściach świata i nadal ciągną sanie na Syberii i Alasce. Wreszcie, w przeciwieństwie do innych ras psów, husky wyją, podczas gdy wilki sygnalizują to głośnym skowytem i szczekaniem. Wnioski Jak widać, podczas gdy istnieją między nimi pewne podobieństwa, istnieje wiele różnic między husky i wilkami, które pokazują, że są one w rzeczywistości bardzo różnymi zwierzętami. Jednym z najczęstszych pytań, które słyszymy jest, kto wygrałby w bitwie husky vs wilki? Check out this awesome video to find out!

wilk w porównaniu do psa