chwast o fioletowych kwiatach

Hasło do krzyżówki „pospolity chwast o niebieskich kwiatach” w słowniku krzyżówkowym. W naszym internetowym leksykonie szaradzisty dla wyrażenia pospolity chwast o niebieskich kwiatach znajduje się tylko 1 opis do krzyżówek. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Hasło krzyżówkowe „chwast o drobnych kwiatach” w słowniku szaradzisty. W niniejszym słowniku szaradzisty dla wyrażenia chwast o drobnych kwiatach znajduje się tylko 1 odpowiedź do krzyżówek. Definicje te podzielone zostały na 1 grupę znaczeniową. Alma Potschke – odmiana o czerwonych kwiatach dorastająca do 150 cm wysokości. Kwitnie od VIII do X. Barrs Blue – odmiana o niebieskich kwiatach dorastająca do 160 cm wysokości. Kwitnie od VIII do X Purple Dome – Kopmaktowa odmiana o fioletowych kwiatach dorastająca do 60 cm wysokości. Kwitnie od VIII do X 2.14/5 (270 głosów) Ciekawym uzupełnieniem naszej kolekcji kwiatów, są rośliny, których liście posiadają kolor fioletowy lub karminowy. Rośliny o tym kolorze przeważnie kojarzą nam się z okresem jesiennym, ale istnieje wiele garnków, które utrzymują zabarwienie przez cały rok. Rumianek. Na łące kwietnej nie może zabraknąć także takich gatunków jak krwawniki, cieciorka i ostróżka. To wieloletnie rośliny o ładnych liściach i kwiatach. Ostróżka jest szczególnie piękna, ma wzniesiony pęd, na szczycie którego znajdują się niebieskie, niezbyt duże kwiaty układające się w kłos. Leute In Der Nähe Kennenlernen App. Informacje o produkcie Kwiaty polne to kompozycja niegdyś popularnych kwitnących chwastów. Ze względu na intensyfikację i chemizację rolnictwa rośliny te są coraz rzadziej spotykane w naturze, a część z nich otrzymała status zagrożonych wyginięciem. Zestaw składa się z 4 fiolek z nasionami. Fiolki zawierają około: 130 maku polnego, 4 tys. nasion chabra bławatka, 900 nasion kąkola polnego, 26 tys. nasion rumianu polnego. Fiolki zapakowane są w ozdobne kartoniki o wymiarach 12 × 10 × 3 cm. Szklane buteleczki zamykane są naturalnym korkiem. Fiolki oddzielone są od siebie jutowym sznurkiem. Nasze produkty są przyjazne środowisku i nie zawierają plastiku. Zestaw tworzą cztery gatunki kwitnących chwastów: Mak polny Papaver rhoeas Jedna z nielicznych, trwale zadomowionych w Polsce roślin o krwisto czerwonych kwiatach. Mak polny jest nie tylko chwastem zbożowym, lecz także starym gatunkiem uprawnym, sianym planowo jako roślina kosmetyczna, farbiarska, ozdobna i lecznicza. Forma dzika, nieodmianowa. 1 gram to ok. nasion maku polnego. Chaber bławatek Centaurea cyanus L. Białasy, głowacz, jasieniec, kardy, kwiatek wołoszek, macoszka, modrak, modrzeńczyk, samosiejka, wasilek, wawer. Bławatek był w przeszłości nie tylko uporczywym chwastem, ale i wielostronnie użytkowanym gatunkiem uprawnym. Nieodzowny składnik mieszanek nasion na łąki kwiatów polnych. Nasiona formy dzikiej, nieodmianowej. 1 gram to ok. 260 nasion chabra bławatka. Kąkol polny Agrostemma githago L. Śliczna, jednoroczna roślina o całkiem dużych, różowo-fioletowych kwiatach. Niegdyś pospolity chwast zbożowy, który sprawiał problemy ze względu na swoją toksyczność. Obecnie rzadki, współcześnie staje się coraz rzadszy i wymaga ochrony dla zachowania. Nasiona formy dzikiej, nieodmianowej. 1 gram to ok. 80 nasion kąkol polnego. Rumian polny Jednoroczny chwast segetalny o białych kwiatach, przypominających rumianek pospolity, jednak bezwonnych. Rumian polny kwitnie długo – od maja do października. Jest rośliną wskaźnikową gleb ubogich w wapń. Nasiona formy dzikiej, nieodmianowej. 1 gram to ok. nasion rumianu polnego. Produkty polecane 19,00 zł – 118,00 zł 18,00 zł – 690,00 zł 32,00 zł 15,00 zł – 22,00 zł O gatunku Nazwa polska: kąkol polny, lud. wroni groch, kąkolnica, goździk zbożowy, firletka zbożowa, czarnucha Nazwa łacińska: Agrostemma githago L. Rodzina: goździkowate Caryophyllaceae Status w Polsce: zadomowiony już w neolicie razem z pierwszymi zbożami, obecnie rzadki, teraz dzięki łąkom kwietnym częstszy Trwałość: roślina jednoroczna Kolor: różowo-fioletowy Wysokość: ok. 60-120 cm Kwitnienie: czerwiec-sierpień Morfologia Kąkol polny jednoroczna roślina o mocnych, wzniesionych pędach bardzo różnej wysokości (od 5 do ponad 150 cm wys., zazwyczaj 30-120 cm) oraz różowych bądź fioletowych kwiatach. Korzeń kąkolu polnego kształt ma wrzecionowaty i silnie rozgałęziony, a długością oraz grubością dorównuje łodydze. Łodyga jest ulistniona naprzeciwlegle, prosta, rzadziej słabo porozgałęziana, koloru szarozielonego z powodu owłosienia. Liście także pokryte są miękkim, króciutkim, białawym włosiem. Zrastają się nasadami, pozbawione są przylistków, niepodzielone, równowąsko lancetowate, zaostrzone są na końcach. Kwiaty tworzą się pojedynczo na końcach łodyg, zwykle tylko po 2-3 na jednym okazie, czasem jednak więcej po 10, nawet 50 na osobnika. Kwiat kąkolu dzieli się na kielich oraz koronę. Owocem kąkolu jest jajowata, długo okryta rurkowatymi pozostałościami kielicha torebka otwierająca się pięcioma klapami. Nasiona są w pełni dojrzałości czarne, matowe, lekko kanciaste, nerkowate bądź czworościenne. Analogicznie jak u maku polnego oraz chabra bławatka także nasiona kąkolu polnego zachowują w glebie pełną żywotność przez wiele lat i to mimo stosowania herbicydów. Siew Kąkol polny urośnie na większości typów gleb, prócz tych najmocniej zbitych o długo stagnującej wodzie. Nieco lepiej rośnie na podłożach jałowych, przepuszczalnych, ubogich zarówno w próchnicę jak i sole mineralne, ale radzi sobie na gruntach piaszczystych, żwirowych, ilastych, gliniastych, gipsowych oraz wapiennych. W ogrodach można kąkola czymś podeprzeć, żeby się nie pokładał (nie wylegał). Zrywanie lub ścinanie przekwitających kwiatów wydłuża życie całej rośliny, ale pozbawi nas nasion na przyszły rok. Gdy zostawi mu się torebki i przekopie grunt, to kąkol będzie w następnych latach sam się dobrze odnawiał. Ciekawostki Zarówno prostym rolnikom, jak i uczonym przyrodnikom kąkol polny kojarzył się mocno z należącą do innej rodziny, lecz też chwastową rośliną o podobnych, bo czarnych i okazałych nasionach: czarnuszką Nigella. Ojciec nowoczesnej botaniki i systematyki organizmów Karol Linneusz utworzył nazwę łacińską kąkolu od nazwy czarnuszki: „git(h)” to w średniowiecznej łacinie i niemczyźnie nazwa czarnuszki, końcówka „-ago” oznacza podobny, przypominający zatem łacińskie githago oznacza dosłownie „podobny do czarnuszki”. Dawniej wyróżniano więcej gatunków kąkoli niż obecnie. Populacje z południa Europy o dużych nasionach traktowano jako „kąkol wielkonasienny”. Populacje towarzyszące zasiewom lnu szlachetnego, z nasionami gładszymi i drobniejszymi niż u zbożowych, opisywano jako „kąkol lnowy”. Lubo w Polsce, podobnie jak w całej Eurazji kąkol polny był przede wszystkim bardzo szkodliwym chwastem (nie tylko obniżał plonowanie, ale i powodował zatrucia ludzi, koni, bydła). Jednak bywał celowo hodowany jako roślina ozdobna i lecznica, odgrywał też pewną rolą w obrzędach naszego ludu. Ogrodnicy wyhodowali wiele pięknych odmian dekoracyjnych np.: ‘Sakuragai’, ‘Rose of Heaven’, ‘Purple Queen’, ‘Milas’ i ‘Ocean Pearl’. 19,00 zł – 138,00 zł 19,00 zł – 118,00 zł 17,00 zł – 98,00 zł 22,00 zł – 128,00 zł Wartość pożytkowa Podobnie jak pozostałe, coraz rzadsze w Europie rośliny towarzyszące zasiewom również kąkol polny trafia się coraz częściej w mieszankach na kwietne łąki, ogrody motylowe i pszczele pastwiska. Badań nad miododajnością kąkolu jest mniej niż nad jego krewniaczkami: firletkami i smółkami. Prawdopodobnie jest całkiem dobrym źródłem nektaru, szczególnie późnym latem i wczesną jesienią, gdy kwitnie mniej gatunków niż wiosną. Produkty polecane 21,00 zł – 148,00 zł 19,00 zł – 138,00 zł 21,00 zł – 119,00 zł 21,00 zł – 118,00 zł Rodgersja tarczolistna ma bardzo efektowne liście Jeśli dysponujecie Państwo sporą wolną przestrzenią w ogrodzie, która stanowi mało atrakcyjny element ogrodu, a dodatkowo często szerzy się na niej chwast, warto posadzić byliny które szybko zarosną dany obszar, a swą wielkością będą zachwycać obserwatorów. Wiele roślin rośnie zbyt wolno, aby teren mógłby zostać w miarę szybko zagospodarowany. W takiej sytuacji warto zainteresować się bylinami o dużych liściach. Oprócz swojego podstawowego waloru (dużych liści) spełniają również sporo dodatkowych funkcji takich jak: – zmniejszenie rozwoju chwastów (dzięki zacienieniu podłoża) – zasłaniają nieciekawe miejsca w ogrodzie – doskonale kontrastują z roślinami o kwiatach kwitnących Gunnera ma olbrzymie liście, niestety w polskim klimacie wymaga szczególnego traktowania Do roślin godnych uwagi bezwzględnie zaliczyć gunnerę (Gunnera manicata). Jest to roślina pochodząca z tropikalnych lasów Boliwii, ale nadaje się do uprawy w naszym kraju przy bardzo pieczołowitym zabezpieczeniu na zimę. W naszym klimacie może osiągać nawet 3 metry wysokości, a średnica jej liści sięga 150 cm. Istotną kwestią w jej uprawie jest podłoże. Powinno być żyzne, lekko kwaśne oraz wilgotne. Roślina odwdzięczy się okazałym wyglądem gdy co roku będziemy nawozić ją obornikiem. Wszelkie słoneczne lub półcieniste stanowiska w okolicach oczek wodnych, stawów będą dla niej odpowiednie. Na zimę należy ją bardzo dokładnie zabezpieczyć (np. suchymi trocinami, liśćmi lub igliwiem. Na koniec przykrywamy całość nieprzemakalnym nakryciem). Lepiężnik japoński 'Variegata' Kolejną rośliną, która niewątpliwie przykuwa wzrok jest lepiężnik japoński (Petasites japonicus). Dla niej należy również zagospodarować sporo miejsca w ogrodzie (chociaż z pewnością mniej niż dla gunnery). Liście wyglądają jak parasole i potrafią osiągać średnicę do 120 cm. Jednocześnie silny wzrost roślina może osiągnąć gdy będzie posadzona w cieniu (opcjonalnie półcień) w zasobnym i stale wilgotnym podłożu. Dorosłe okazy osiągają 180 cm wysokości. Pośród lepiężników warto zwrócić uwagę na odmianę ‘Variegata’ (Petasites japonicus ‘Variegata’). Charakteryzuje się bardzo efektownym pstrym ulistnieniem w kolorach złotym i zielonym. Tarczownica tarczowata Opisane wyżej rośliny preferują stanowiska wilgotne. Podobnie jest w przypadku dwóch innych roślin, które odznaczają się trwałością i łatwością uprawy. Pierwszą z nich jest tarczownica tarczowata (Darmera peltata). Oprócz wspaniałych liści wczesną wiosną przed ich rozwojem tarczownica wypuszcza wspaniałe białoróżowe kwiatostany osadzone na bezlistnych szypułach wysokości 40–50 cm. Rośnie dość wolno docelowo osiągając wysokość około 80-100 cm. Natomiast tarczowate liście mają średnicę do 30-50 cm. Tarczownica jest wystarczająco odporna na mróz, przy czym bardzo dobrze komponuje się z paprociami oraz funkiami. Lubi miejsca zacienione. Dodatkowy walor estetyczny obserwujemy jesienią kiedy to liście wspaniale przebarwiają się na czerwonobrązowo. Rodgersja kasztanowcolistna Drugą rośliną polecaną na obrzeża sadzawek, strumyków czy oczek wodnych jest rodgersja kasztanowcolistna. (Rodgersia pinnata). W przypadku tej rośliny kształt liści, jak sama nazwa wskazuje, przypomianją liście kasztanu. Osiąga ona wysokość od 80 do 120 cm. Warto zaznaczyć, iż w lecie kwitnie na kremowo-różowo. Tworzy bardzo ładne kępy w szczególności na stanowiskach zacienionych oraz półcienistych. Dobrze prezentuje się również na rabatach bylinowych oraz jako soliter. Oprócz wspomnianej rodgersji kasztanowcolistnej ciekawą odmianą o podobnych wymaganiach jest również rodgersja tarczolistna (Astilboides tabularis). Języczka Przewalskiego Wśród bylin o dużych liściach znaleźć można również takie, które bardzo okazale kwitną. Przykładem może być tutaj języczka Przewalskiego (Ligularia Przewalskii). Od lipca do września zdobią ją żółte maczugowate kwiatostany o długości 50-70 cm, które wyrastają ponad ostro powcinane, dłoniasto-sercowate liście. Całość stanowi niezwykle urzekającą kompozycję. Pośród różnych języczek godną uwagi jest również nowa odmiana tj. ‘Britt-Marie Crawford’ (Ligularia dentata ‘Britt-Marie Crawford’), której liście mają kolor brązowy! Na ich tle w przez całe lato niezwykle okazale prezentują się duże, żółte kwiatostany. Należy pamiętać, iż języczki preferują miejsca wilgotne i zacienione. Nie służą im upały, gdyż źle znoszą susze. Oman wielki Duże liście i ciekawe kwiaty to również domena omana wielkiego (Inula helenium). Jest to roślina, która dobrze czuje się na stanowiskach słonecznych o wilgotnym podłożu wówczas w pełni możemy podziwiać jej walory jakimi są duże żółte kwiaty (kwitnie VI-VII), dla których tło stanowią lekko ząbkowane liście o długości 50-70 cm. Jest to jedna z wyższych bylin, która nadaje się zarówno do nasadzeń naturalistycznych jak również jako roślina soliterowa posadzona na trawniku. Dorosłe egzemplarze potrafią osiągać nawet 4m wysokości. Do ogrodowych gigantów zaliczyć można również makleję zwaną również bokkonią sercowatą (Macleaya cordata), która dorasta do 2,5 m wysokości. Jej ozdobą są duże, zielononiebieske liście, które są głęboko powcinane. W lecie z każdego pędu wyrasta ogromny jasnoróżowy kwiatostan (do 60 cm długości). Podobnie jak omana, makleję można ją sadzić na stanowiskach słonecznych. Akant Makleję łatwo rozpoznać z uwagi na typowy dla tej byliny kształt i kolor liści. Podobnie jest w przypadku akanta (Acanthus hungaricus). Jego liście są mocno powcinane często ostro zakończone (stąd nazwa z j. greckiego akanthos = kolec) Tą niebanalną bylinę w peni można podziwiać latem gdy ukazują się wysokie, kłosowate kwiatostany w kolorze białoróżowym z fioletowym odcieniem. Akant docelowo osiąga do 1 metra wysokości, często wykorzystuje się go do nasadzeń soliterowych, na rabaty i obwódki. W niedawnym czasie na rynku pojawiła się również nowa odmiana: akant ‘Whitewater’ (Acanthus Whitewater) cechująca się cudnymi pstrymi liśćmi oraz jasnoróżowymi kwiatami!!! Z pewnością odmiana będzie wspaniale urozmaicać kolekcję niejednego pasjonata roślin. Akant 'Whitewater' Bergenia sercolistna Wielokrotnie wielkość liścia bezpośrednio wpływa na osiągane przez roślinę rozmiary (wysokość, szerokość) Dominuje tu prosta zależność – im większy liść tym większa roślina. Trudno się z tym stwierdzeniem nie zgodzić , jednakże pośród licznych gatunków roślin można znaleźć również takie, które odstępują od tej reguły. Przykładem może być bergenia sercolistna (Bergenia cordifolia). Bylina ta osiąga 30-40 cm wysokości, przy czym jej jej główną ozdobą są duże zimozielone, sercowate liście. Bergenie często sadzi się w grupach, stosuje się ją na rabaty bylinowe, do ogrodów skalnych i na murki kwiatowe (w szczeliny). Poza ciekawym ulistnieniem wiosną roślinę zdobią intrygujące kwiaty w kolorze różowym oraz białym (odm. ‘Silberlicht’) Pośród bylin o okazałych liściach nie można zapomnieć o brunnerze, rabarbarze, modraku nadmorskim czy niektórych odmianach host. Każda z bylin oferuje inne walory, które w zależności od miejsca w ogrodzie można wyeksponować. Niezaprzeczalnie byliny wielkolistne są godne uwagi i nie powinno ich się pomijać przy zagospodarowywaniu ogrodu. Modrak nadmorski Poniżej przedstawiamy w pigułce zestawienie roślin o dużych liściach Nazwa polska Nazwa łacińska Docelowa wysokość Gunnera Gunnera manicata 300 cm Lepiężnik japoński Petasites japonicus 180 cm Lepiężnik japoński ‘Variegata’ Petasites japonicus ‘Variegata’ 50 cm Tarczownica tarczowata Darmera peltata 100 cm Rodgersja kasztanolistna Rodgersia pinnata 120 cm Rodgersja tarczolistna Astilboides tabularis 100 cm Języczka przewalskiego Ligularia przewalskii 120 – 150 cm Języczka pomarańczowa Ligularia dentata ‘Britt-Marie Crawford’ 100 – 120 cm Oman wielki Inula helenium 200 – 400 cm Makleja (bokkonia sercowata) Macleaya cordata 250 cm Akant Acanthus hungaricus 100 – 120 cm Akant miękki ‘Whitewater’ Acanthus mollis ‘Whitewater’ 90 -100 cm Bergenia sercolistna Bergenia cordifolia 30 – 40 cm Szczawik trójkątny, choć z nazwy pospolity, zachwyca nie tylko ciekawym kształtem i kolorem liści, ale również niezwykłą umiejętnością… poruszania się. Reaguje na światło stulając na noc listki, a otwierając je w dzień. Może być uprawiany jako roślina pokojowa, ale sezonowo poleca się go wystawiać na balkon. Jest to bardzo łatwa w uprawie roślina z drobnymi, liliowymi kwiatami, która jest też rośliną jadalną! Spis treści O szczawiku trójkątnym słów kilkaZjawisko stulania listków u szczawika trójkątnegoSzczawik trójkątny ozdobi również talerzeSzczawik trójkątny kwitnieJak zadbać o szczawika trójkątnego?StanowiskoTemperaturaDwa sposoby na uprawę szczawika trójkątnegoPodłożePodlewanieNawożenieUprawiany w rabatachRozmnażanie szczawika trójkątnegoChoroby i szkodnikiPodsumowując Szczawik trójkątny króluje w donicach na parapetach mojej mamy – niemalże wszystkie zewnętrzne okna co roku są obsadzone właśnie tą rośliną. Zachwyca swoim pięknym, purpurowym kolorem liści i rozrasta się w takim tempie, że co roku jest go tylko więcej i więcej! Przed nowym sezonem wysadzania szczawika do donic mama podarowała mi kilka kłączy, z których nadmiarem nie wiedziała już co robić. Tym sposobem na moim balkonie również zaczął królować szczawik trójkątny. Myślę, że może to być idealny prezent, ponieważ z tą rośliną poradzi sobie każdy! O szczawiku trójkątnym słów kilka Szczawik trójkątny (Oxalis triangularis) to gatunek rośliny z rodziny szczawikowatych (Oxalidaceae). Pochodzi z Brazylii, ale spotykany jest również w innych krajach, jako popularna roślina ozdobna, np. w Afryce Południowej i Europie. W cieplejszych strefach klimatycznych możemy go uprawiać w ogrodach, w chłodniejszych, w tym w Polsce, uprawiany jest jako roślina pokojowa lub sezonowo wysadzana na balkonach i rabatach. I tak to wygląda w moim przypadku – szczawik trójkątny króluje na moim balkonie! Ciekawostka Do rodzaju szczawików zaliczyć możemy blisko 700 gatunków, z których część to pospolite chwasty, a część, w tym szczawik trójkątny, uprawiana jest jako rośliny domowe. Szczawik trójkątny wykształca podziemne kłącza, które zimą przechowuję w pomieszczeniu, gdyż nie jest to roślina mrozoodporna. Organem spichrzowym są łuskowate, dość kruche kłącza w różowawym kolorze, które mają średnicę około 1 cm i 4 cm długości. W sezonie wegetacyjnym wytwarza u podstawy kłączy zgrubiałe korzenie spichrzowe, które odpowiedzialne są za magazynowanie wody i substancji odżywczych. W ten sposób szczawik przystosowuje się do okresowego braku wody, a takie zjawisko jest uwarunkowane genetycznie i będzie występować niezależnie od tego, czy podlewamy go systematycznie, czy też nie. Nawet z małego kłącza wyrastają z reguły 4 liście, które są osadzone na długich, wiotkich ogonkach. Pęd kwiatowy również wyrasta bezpośrednio z kłącza. Kwiaty, z widocznymi pięcioma działkami okwiatu, z zielonożółtą gardzielą zebrane są w luźne wierzchotki składające się z 3 do 7 kwiatów. Delikatne kwiatki są otwarte z rana, a koło południa zaczynają się zamykać. W Polsce w ofercie kwiaciarni spotkać możemy następujące odmiany: Pink Paula – liście zielone z białym rysunkiem i różowymi kwiatkamiKaro Silver – liście zielone z białym rysunkiem i białymi kwiatkamiAga – liście fioletowo czerwone z różowym rysunkiem i białymi kwiatkami Szczawik Deepego “Oxalis deppei” Zjawisko stulania listków u szczawika trójkątnego Czasami możesz spotkać szczawika trójkątnego pod nazwą koniczynka szczęścia, ponieważ kształt listków przypomina właśnie dobrze nam znane liście koniczyny. Liście tej rośliny są trójdzielne, zielone lub fioletowe, z jaśniejszą barwą na blaszkach liściowych. Liście na noc się „zamykają” jak parasolki, by za dnia znowu się rozwinąć i cieszyć nasze oczy. Ten ruch jest wynikiem zmiany turgoru w komórkach u podstawy każdego z pojedynczych listków. Szczawik trójkątny w taki sposób reaguje na ilość wyparowywanej wody. Efekt poruszania się szczawika możesz zobaczyć na filmiku poniżej. Szczawik trójkątny ozdobi również talerze Oprócz walorów ozdobnych, szczawika trójkątnego możemy wykorzystać do sałatek, ponieważ jest to roślina jadalna. Liście, jak i również kwiaty, stosowane są jako atrakcyjny dodatek do dań. Ma ostry, kwaśny – szczawiowy nomen omen – smak. Jednak uważaj, ponieważ spożywany w większych ilościach może być szkodliwy ze względu na dużą zawartość kwasu szczawiowego. Nie zaleca się go dla osób cierpiących na reumatyzm czy kamicę nerkową. Szczawik trójkątny kwitnie I to dość długo, bo ponad 6 miesięcy! Jeśli bulwy zasadzimy do podłoża w maju, to pierwsze kwiaty pojawią się już pod koniec czerwca. Zdobne liście szczawika trójkątnego wyrosły u mnie już po kilkunastu dniach. Uprawiając go na balkonie czy tarasie praktycznie ostatnie kwiaty zetnie pierwszy przymrozek. Kwiaty mogą być białe, blado różowe lub różowe. Jak zadbać o szczawika trójkątnego? Szczawik niezależnie od tego, czy rośnie na balkonie, czy w domu, wymaga słonecznego stanowiska, ziemi próchniczej i dobrze przepuszczalnej. Musi mieć również stale wilgotne podłoże, inaczej bardzo szybko usycha. Szczawiki uprawiane w gruncie jesienią zamierają, a na zimę trzeba je przykryć. Pięknie sprawdzą się na skalniakach lub rabatach jako rośliny okrywowe, ponieważ łatwo się rozrastają i szybko potrafią stworzyć atrakcyjne i gęste kobierce. Szczawik uprawiany na parapecie w domu słabnie w okresie zimy, czym absolutnie nie należy się przejmować, ponieważ odżyje na wiosnę! Zimą nie wymagają również intensywnego podlewania, a w sezonie należy je kilkukrotnie zasilić nawozem do roślin intensywnie rosnących. Do mało wymagających roślin możemy zaliczyć również epipremnum złociste, o którym pisałem we wpisie „Epipremnum złociste – pnącze łatwe w uprawie”, jak również zielistkę Sternberga. Link do wpisu zostawiam tutaj „Zielistka Sternberga – tak jakby luksusowa”. Stanowisko Jeśli zdecydowałeś się na uprawę w mieszkaniu, to powinieneś zapewnić szczawikowi jak najwięcej światła. Idealnym stanowiskiem będzie zatem parapet wschodni, ale nie południowy. Popołudniowe słońce może być zbyt mocne dla naszej rośliny o fioletowych liściach, dlatego ważna jest obserwacja i szybka reakcja. Przy zbyt dużym nasłonecznieniu piękny fioletowy kolor może zmienić się w brązowo-fioletowy. Na mocno nasłonecznionym stanowisko lepiej sprawdzą się odmiany o zielonych liściach. Temperatura Szczawik trójkątny najlepiej rośnie w temperaturze około 15-18 °C, zatem latem i tak będzie mu zbyt ciepło w mieszkaniu, szczególnie na zachodnim parapecie, gdzie temperatura potrafi być znacznie wyższa. Jeśli nie mamy innego okna, to trzeba zdecydować się na cieniowanie rośliny. Niekorzystne stanowisko i temperatura mogą sprawić, że roślina będzie miała „zmęczony” wygląd i znacznie szybciej rozpocznie okres spoczynku, a przecież chcemy się nią cieszyć jak najdłużej! Dwa sposoby na uprawę szczawika trójkątnego Szczawika trójkątnego możemy uprawiać na dwa sposoby. Pierwszy z nich i najczęściej wybierany to ciągła uprawa przez cały rok z akceptacją nieco gorszego wyglądu w okresie zimowym. Jednak i przy takiej uprawie należy co maksimum 3 lata zapewnić roślinie okres spoczynku, czyli po zakończeniu kwitnienia na jesień zasuszamy roślinę. Po zaschnięciu liści doniczkę odstawiamy w nieco chłodniejsze miejsce – o temperaturze około 10-12 °C. W marcu wybieramy z doniczki kłącza i po rozdzieleniu wsadzamy do nowej ziemi i zaczynamy kolejny sezon. Drugim ze sposobów jest coroczne zasuszanie rośliny w okresie jesiennym. Ja stosuję tę właśnie metodę uprawy, ponieważ bardziej odpowiada ona naturalnemu rytmowi rośliny. Takim sposobem co roku na wiosnę mam szczawika trójkątnego o pięknym wyglądzie i obfitym kwitnieniu. Podczas przesadzania na przełomie zimy i wiosny, by szybko uzyskać piękną roślinę, należy do doniczki o średnicy 10-12 cm posadzić 3 duże kłącza, układając je w różnym kierunku. Jeśli mamy więcej kłączy, to wybieramy większą doniczkę. Dla przykładu do doniczki o średnicy 20 cm sadzimy 6 kłączy, itd. Kłącza sadzimy na głębokość 1-1,5 cm pod powierzchnią. Pamiętaj, aby nie zagęszczać rośliny, bo ogonki liściowe będą bardzo długie, co spowoduje ich pokładanie się. Gdy szczawik trójkątny będzie przechodził okres spoczynku, możesz na swoich parapetach uprawiać rośliny, które kwitną zimą, więcej napisałem o tym we wpisie „Kwiaty kwitną także zimą”. Podłoże W naturze szczawiki rosną w bardzo przepuszczalnej i organicznej glebie, zatem i w naszych uprawach musimy im taką zapewnić. Powinna wystarczyć zwykła ziemia do kwiatów, ale zalecam dodanie do niej drobnej kory lub innego rozluźniacza w proporcji 1/3 objętości. Ziemia nie zbije się w ciągu jednego sezonu, więc uważaj z przelaniem rośliny. Szczawiki lubią gleby lekko kwaśne, dlatego starajmy się podlewać wodą przegotowaną i odstaną, najlepiej w temperaturze pokojowej. Podlewanie Szczawika trójkątnego podlewamy obficie, ale starajmy się pozwolić wierzchniej warstwie podłoża lekko przeschnąć, ponieważ szczawik gromadzi wodę w korzeniach spichrzowych. Wszystko na temat podlewania znajdziesz we wpisie “Jak podlewać, aby nie przelewać? O podlewaniu roślin doniczkowych“. Nawożenie Szczawika zaczynamy nawozić dopiero po 6 – 8 tygodniach od posadzenia, ponieważ jeśli chcemy, żeby nasz szczawik obficie kwitł, to ziemia nie powinna być zbyt bogata. Po tym okresie nawozimy roślinę nawozem do roślin kwitnących. Takie nawozy posiadają większą ilość potasu, który nie tylko wspomoże kwitnienie, ale również pozwoli utrzymać ładne wybarwienie liści, szczególnie w przypadku odmian o fioletowych liściach. Uprawiany w rabatach Szczawika trójkątnego możemy uprawiać na rabatach, lecz wówczas bulwy, po ścięciu liści przez pierwszy przymrozek, przenosimy do chłodnego pomieszczenia lub – jeśli uprawiany jest w donicy – przenosimy przed pierwszym przymrozkiem i powoli zasuszamy ziemię. Szczawiki o fioletowych liściach nadadzą dodatkowego efektu kolorystycznego na naszych rabatach. Rozmnażanie szczawika trójkątnego Roślinę rozmnażamy za pomocą bulw, a wytwarza ona ich bardzo dużo! Mniejsze bulwy sadzimy do doniczek na wiosnę w nieco większej ilości, niż wcześniej podałem, ale pamiętajmy o tym, żeby nie było zbyt gęsto. Mając dużo mniejszych bulw przybyszowych możemy je też posadzić na rabacie, gdzie dorosną lepiej, niż w doniczce lub posadzić do osobnej doniczki. Nie należy łączyć bulw dużych i małych. Bulwy szczawika sadzimy piętką do spodu i jedna przy drugiej. Łuski na bulwach poukładane są ostrymi końcami do wierzchu kłącza, więc bez trudu rozróżnisz, z której części wyrosną korzenie 😉 Choroby i szkodniki Nie spotkałem się jeszcze, by w mojej lub mamy uprawie szczawika pojawiły się jakieś choroby i szkodniki, ponieważ nie są to rośliny szczególnie podatne na zagrożenie. Roślina ta jest zatem często polecana dla początkujących hodowców. Czasami może pojawić się rdza, która jest wywołana przez grzyba rdzawnikowego. Objawia się to charakterystycznymi pomarańczowo-brązowymi plamami na liściach. Takie porażone liście należy dokładnie wyciąć, a następne zdrowe części spryskać za pomocą odpowiedniego preparatu grzybobójczego. Aby uchronić się przed tą chorobą zalecam dać odpocząć roślinie w okresie jesiennym i zasuszyć ją, ponieważ grzyb rdzawnikowy nie egzystuje na suchych liściach. Wiosną przesadzamy do świeżej ziemi i cieszymy się zdrową rośliną! Jeśli natomiast na swoich innych roślinach znalazłeś wciornastki, to pomoże Ci wpis „Wciornastki. Jak je rozpoznać i jak zwalczyć?”. Podsumowując Jeśli szukasz małej, uroczej i mało wymagającej rośliny doniczkowej, to szczawik trójkątny jest właśnie tą rośliną. Mimo, że dopiero zyskuje na popularności, od lat króluje latem na moim balkonie! Mimo niewielkich rozmiarów jest bardzo dekoracyjny, pięknie kwitnie i nie potrzebuje zbyt dużej opieki. Jeśli spodobał Ci się wpis, a może posiadasz szczawika trójkątnego i chcesz podzielić się swoimi doświadczeniami, to zachęcam do pozostawienia komentarza. Będzie mi bardzo miło! Do następnego! Cześć!M. W pierwszej części artykułu Autor przedstawił definicje chwastów, ich znaczenie w ekosystemie oraz zagrożenie jakie mogą stwarzać w uprawach sadowniczych. Poniżej prezentuje przegląd najważniejszych gatunków chwastów występujących w sadach (red.). [envira-gallery id=”41647″] Jednoroczne chwasty dwuliścienne Ważniejsze jednoroczne chwasty dwuliścienne występujące w sadach, warto pogrupować według pory kiełkowania, co umożliwia profilaktykę zagrożeń. Kiełkujące od wiosny do jesieni: bodziszek drobny (liście okrągławo nerkowate, dłoniasto 5-9 dzielne, kwiaty średnicy 2-4 mm, różowo fioletowe), fiołek polny (płatki kwiatowe biało żółte, w gardzieli pomarańczowe, górne częściowo fioletowe), gwiazdnica pospolita (łodygi rozesłane, liście jajowate zaostrzone, kwiaty niepozorne, białe), jasnota purpurowa (młode wierzchołkowe liście czerwonofioletowe, kwiaty purpurowe – fot. 1 a), jasnota różowa (górne liście okrągławo nerkowate, kwiaty jasnopurpurowe), pokrzywa żegawka (roślina do 50 cm wysokości, liście jajowato romboidalne, z parzącymi włoskami), przymiotno kanadyjskie (wysokość roślin do 1 m, liście wąskie, lancetowate, kwiaty małe, brudnobiałe, skupione w wiechę – fot. 1 b), starzec zwyczajny (liście pierzastodzielne, koszyczki kwiatowe żółte, bez kwiatów języczkowych), tasznik pospolity (dolne liście zebrane w różyczkę, kwiaty małe, białe, łuszczynki trójkątnie sercowate), gorczyca polna (często nazywana ognichą, kwiaty złociste), niezapominajka polna (roślina miękko owłosiona, kwiaty o średnicy około 3 mm, błękitne), wilczomlecz obrotny (liście odwrotnie jajowate z krótkim ogonkiem, kwiaty małe, zielonożółte, zebrane w 4- lub 5-ramienną wierzchotkę). Kiełkujące jesienią lub wiosną: maruna bezwonna (chwast rumianowaty, o wysokości do 60 cm, koszyczki kwiatowe o średnicy do 4 cm), dymnica pospolita (łodyga gałęzista, liście pierzastosieczne, kwiaty różowo purpurowe z ciemnoczerwonym wierzchołkiem, zebrane w grono), iglica pospolita (pierzastosieczne liści, liliowe płatki korony, owoc – rozłupnia z charakterystycznym długim dzióbkiem), przetacznik perski (łodyga gałęzista, rozesłana, liście trójkątne lub jajowate, kwiaty 4 płatkowe jasnoniebieskie z białawą dolną łatką, średnicy 8-12 mm – fot. 2 a), przytulia czepna (rośliny zadzierzyste, liście wąskie, zebrane w okółki, kwiaty niepozorne, zielonkawobiałe) rumian polny (liście podwójnie pierzastosieczne, dno koszyczka kwiatowego w okresie owocowanie stożkowate), sałata kompasowa (kiełkuje najczęściej wiosną, rośliny do 2 m wysokości, liście sinozielone, zorientowane wzdłuż osi północ-południe, kwiaty jasnożółte, do 10 mm średnicy, zebrane w piramidalne wiechy), wyka kosmata (łodyga wiotka, do 1,5 m długości, kwiaty niebiesko- lub czerwono fioletowe zebrane w groniaste kwiatostany – fot. 2 b). Kiełkujące wiosną: rdest ptasi (łodyga rozgałęziona u nasady, liści drobne, owalno podługowate, kwiaty drobne, białoróżowe, po kilka w kątach liściowych – fot. 3 a), mlecz kolczasty (liście grube, sinozielone, górą ciemnozielone, o brzegach kolczasto ząbkowanych, koszyczki kwiatowe składają się tylko z ciemnożółtych kwiatów języczkowatych – fot. 3 b), mlecz zwyczajny (roślina do 1 m wysokości, liście duże, podługowate, lirowato pierzastodzielne, kwiaty języczkowate bladożółte od dołu purpurowo pręgowane, w koszyczkach o średnicy do 2,5 cm), poziewnik szorstki (liście jajowate, zaostrzone, owłosione, kwiaty białe, kremowe lub purpurowe, zebrane w nibyokółki w katach górnych liści), rumian bezpromieniowy (bez charakterystycznych dla rumianów białych kwiatów języczkowych), rumian psi (białe kwiaty języczkowate odginają się w dół po przekwitnięciu), rumianek pospolity (jako chwast w zachodniej części kraju, puste dno koszyczka kwiatowego). Kiełkujące wiosną i latem: rdest plamisty (liście lancetowate, z ciemną plamą pośrodku, kwiaty małe różowe lub białawe, zebrane w gęsty, tępo zakończony kłos), rdestówka powojowata (łodyga wijąca się do 1 m długości – fot. 4 a, liście jajowato trójkątne lub sercowato strzałkowate, kwiaty niepozorne, biało zielone, zebrane w luźne grona wyrastające w kątach liści), komosa biała (często niewłaściwie nazywana lebiodą, liście jajowato rombowate lub lancetowate, kwiaty niepozorne, zielonkawe, zebrane w kłębki tworzące kłos lub wiechę – fot. 4 b) rzodkiew świrzepa (wyglądem przypomina gorczycę, kwiaty jasnożółte lub białe z liliowymi nerwami). Kiełkujące późną wiosną i latem (ciepłolubne): łoboda rozłożysta (łodyga krzaczasto rozgałęziona, do 1 m wysokości, liście rombowate, oszczepowate lub lancetowate, niepozorne kwiaty zebrane w kłębki tworzące przerywany kłos), psianka czarna (liście rombowo jajowate, kwiaty z białymi płatkami korony i żółtymi pylnikami, przypominające kwiaty ziemniaka lub papryki, jagody czarne, rzadziej zielone – fot. 5 a), szarłat szorstki (liście rombowo jajowate, kwiaty zielonkawe, niepozorne, zebrane w gęste kłosy – fot. 5 b), żółtlica drobnokwiatowa (liście jajowate zaostrzone, koszyczki drobne z żółtymi kwiatami rurkowatymi i drobnymi białymi kwiatami języczkowatymi), żółtlica owłosiona (liście owłosione, białe kwiaty języczkowate większe niż u żółtlicy drobnokwiatowej). Chwasty jednoliścienne Chwasty jednoliścienne stanowią zwykle około 20% wśród całej populacji chwastów. Najczęściej spotykanym gatunkiem spośród jednorocznych traw, jest wiechlina roczna (niewielka, drobnokępkowa, zimująca trawa), której siewki pojawiają się od wczesnej wiosny do jesieni. Do najbardziej uciążliwych chwastów jednoliściennych należą ciepłolubne chwasty prosowate: chwastnica jednostronna (nazwa zwyczajowa to „kurze proso”, roślina do wysokości 1 m z dość szerokimi i sfalowanymi na brzegach liśćmi – fot. 6 a), palusznik krwawy (nibykłosy zebrane po 4-8 w palczastą, szczytową wiechę, kłoski fioletowo nabiegłe fot. 6 b) włośnica sina (gęsto ułożone, krótko szypułkowe kłoski tworzą kłosokształtną wiechę, okoloną rudawymi szczecinkami), włośnica zielona (szczecinki wokół kłosokształtnej wiechy, zielone lub fioletowe). Coraz częściej w sadach pojawiają się stokłosy, np. stokłosa miękka (do wysokości 80 cm, kłoski szeroko jajowate) kiełkująca wiosną lub jesienią. Dwuliścienne chwasty trwałe Przegląd dwuliściennych chwastów trwałych warto rozpocząć od mniszka pospolitego (liście zebrane w przyziemną różyczkę, kwiaty żółte o średnicy do 5 cm), często nazywanego błędnie mleczem. Do najbardziej ekspansywnych gatunków, zyskujących na znaczeniu należą, wierzbownica gruczołowata (lancetowate liście, drobne liliowo różowe kwiaty, roślina zimująca najczęściej w postaci rozet liściowych, rozwijających się z krótkich podziemnych rozłogów lub u podstawy starych pędów – fot. 7 a) oraz rzepicha leśna (roślina kłączowa, rozmnażająca się z pąków przybyszowych na rozłogach korzeniowych – fot. 7 b, z pierzastosiecznymi liśćmi i żółtymi kwiatami). Do innych chwastów dwuliściennych, występujących w sadach w różnym natężeniu należą: babka zwyczajna (liście jajowate zebrane w przyziemną różyczkę, kwiatostany kłosokształtne, obłe, wydłużone), babka lancetowata (liście lancetowate, kłos długości 1-3 cm), bylica pospolita (roślina o grubym kłączu, wysokości nawet powyżej 2 m, krzaczasta, o zapachu piołunu, liście pierzastodzielne, od dołu białawo wełniste), jaskier rozłogowy (liście 3-sieczne, kwiaty złocistożółte – fot. 8 a), koniczyna biała (leżące, korzeniące się łodygi, białe kwiaty), krwawnik pospolity (liście pierzastosieczne, kwiaty zebrane w rozpostarte baldachogrono, w drobnych koszyczkach białe kwiaty rurkowate i białe, kremowe lub różowe kwiaty języczkowate), mlecz polny (roślina do 1,5 wysokości, korzenie sznurowate z pąkami przybyszowymi, liście pierzastosieczne lub wrębne, kolczasto ząbkowane, koszyczki z żółtymi kwiatami języczkowymi zebrane w szczytowe baldachokształtne wiechy), ostrożeń polny (nazwa zwyczajowa – oset, roślina wysokości do 1,5 m, liście kolczaste, kwiaty purpurowo liliowe lub liliowo różowe – fot. 8 b), pięciornik gęsi (liście przerywanie nieparzysto pierzaste, od dołu gęsto srebrno owłosione, kwiaty żółte), pięciornik rozłogowy (liście 3 lub 5-listkowe, na długich ogonkach, kwiaty żółte), pokrzywa zwyczajna (roślina o wysokości do 1 m, pokryta parzącymi włoskami, liście u nasady sercowate), powój polny (łodyga pełzająca, nasada liści oszczepowata lub strzałkowata, korona kwiatowa lejkowata, biała lub różowa), przetacznik ożankowy (łodyga podnosząca się, liście jajowate lub trójkątnie jajowate, kwiaty lazurowo błękitne, średnicy 10-14 mm), przymiotno białe (roślina do wysokości 1 m, liście eliptyczne lub lancetowate, koszyczki kwiatowe o średnicy do 2 cm, wewnętrzne kwiaty rurkowate żółte, brzeżne kwiaty języczkowate białe lub liliowo czerwonawe), rdest ziemnowodny (odmiana lądowa: silnie rozwinięte podziemne rozłogi, liście lancetowate, owłosione, różowe lub różowo białe kwiaty zebrane w nieliczne szczytowe kłosy), rogownica pospolita (podobna do gwiazdnicy pospolitej, liście ciemniejsze i mocniej owłosione), szczaw kędzierzawy (roślina do 1 m wysokości, liście lancetowate o falisto kędzierzawych brzegach), szczaw polny (liście oszczepowate, przy ziemi zebrane w różyczkę, kwiatostan w postaci rozpierzchłej wiechy), szczaw tępolistny (roślina do wysokości 1,2 m, liście jajowate lub jajowato lancetowate), ślaz zaniedbany (łodyga gałęzista, liście okrągławe z 5 lub 7 płytko wyciętymi klapami, kwiaty różowo białe, wyrastające w kątach liści), wierzbownica kosmata (liście eliptyczno lancetowate, kwiaty czerwono fioletowe do 4 cm średnicy), wyka ptasia (łodyga cienka, wspinająca się, szarozielona, owłosiona, liście parzysto pierzaste, kwiaty niebiesko fioletowe). W starych, zaniedbanych sadach można spotkać chwasty typowe dla nieużytków, do których należą np. wrotycz pospolity (pierzastosieczne liście, baldachogroniaste kwiatostany z żółtymi kwiatami – fot. 9 a), nawłoć późna (fot. 9 b) i nawłoć kanadyjska (rośliny o wysokości do 1,5 m, liście lancetowate, kwiaty żółte, drobne, zebrane w wiechę), barszcz zwyczajny (duża roślina, często ponad 1,20 cm wysokości, liście 3-dzielne lub pierzastodzielne, białawe kwiaty zebrane w baldach), dziurawiec zwyczajny (w liściach widoczne pod światło otwory, kwiaty żółte zebrane w groniaste kwiatostany na szczytach drewniejących u nasady pędów), cykoria podróżnik (błękitne kwiaty, 3-4 cm średnicy), chmiel zwyczajny (łodyga do 5 m długości, liście 3 lub 5-klapowe). W takich sadach rozwijają się także krzewy: dzika róża, czarny bez, jeżyna popielica oraz gatunki drzewiaste, np. klon jesionolistny, klon polny, brzoza, a także orzech włoski rozsiewany przez ptaki. Najpopularniejszym wieloletnim chwastem jednoliściennym pozostaje perz właściwy (kłos gęsty, wąski i spłaszczony). Na piaszczystych, zakwaszonych glebach jest on zastępowany przez mietlicę białawą (olbrzymią) (kwiatostanem jest rozpierzchła wiecha, ściągnięta po przekwitnięciu). Jako chwast w sadach występuje także życica trwała (rajgras angielski, ceniona trawa pastewna, wchodząca w skład murawy w międzyrzędziach sadu). Jednym z bardziej popularnych chwastów w sadach jest skrzyp polny (fot. 10), z głęboko położonymi kłączami (do 2 m). Zachwaszcza przede wszystkim gleby o nieuregulowanych stosunkach wodnych, z nieprzepuszczającym wody podglebiem. Wczesną wiosną tworzy soczyste, żółtawobrunatne pędy zarodnikowe. Później rozwijają się gęsto, okółkowato rozgałęzione pędy zielone, przypominające miniaturowe „choinki”. W sadzie powinien być prowadzony stały monitoring zachwaszczenia, aby w porę identyfikować zagrożenia ze strony chwastów i odpowiednio wcześniej opracować spójny program redukcji zbędnej roślinności. fot. 1-10 J. Lisek

chwast o fioletowych kwiatach